Tuesday, July 23, 2019

මතක අරගල

                                         2009 අවුරුද්ද.දෙවෙනි වතාවට උසස්පෙල ලියන්න බලන් උන්න අවුරුද්ද.පලවෙනි වතාවෙත් පුලුවන්තරම් වල බැහැල එක්සෑම් එක සබ්ජෙක්ට් එකක් විතරක් ගොඩදාගෙන දෙවැනිවතාවකට විභාගෙ ලියන්න උන්න අවුරුද්ද.

                                එක්සෑම් එකට මූණ දෙනවට වඩා මට ඕනි උනේ ඒ කාලෙ ගෙදර පරිසරයෙන් මිදිලා කොහෙ හෝ යන්න.පාවෙන්න.මාසෙ වැඩි දවසක් තුන් වේලෙන් එක වේලක් කාල ගෙදරට එන ණය කාරයන්ගෙන් බේරෙන්න කාමරේට ගුලිවෙලා උන්න කාලෙ.විභාගෙ කොච්චර ලග උනත් පන්තියන්න බස් එකටවත් සල්ලි නොතිබුන කාලෙ .

                               වෙන උන් අගහිග වැඩි උනාම මොරාල් උනාට කොහොම හරි ගොඩ දාගන්නව කියල පාඩම් කලාට මට තිබුනෙ නෑ එහෙම ආසාවක්.මට තිබ්බෙ සමාජෙ ගැන තරහක්.අනික් උන්ට තියෙනකොට මට නැතිවෙන කොට තිබ්බ තරහක්.

                              විභාගෙ බල්ලට ගියාවෙ කියල ඒක නොලියන්න අදහස් කරගෙන ඕහේ බයිසිකලේ ගම පුරා ඇවිද්ද එක තමා දවසෙ ලොකුම රාජකාරිය උනේ.ඒත් මට ඕනි උනා සල්ලි.අම්මට තාත්තට අක්කලට එක වේලක් කන්න දෙන්න.ගෙදර බරට හූනු බෙට්ටක තරමක සහනයක් දෙන්න.

                              නෑයෙක් වෙන විදුහල්පති කෙනෙක්ගෙන් ලැබෙනව යොජනාවක්.එක මාසෙක රැකියාවක්.එකම එක මාසෙක.
කරන්න තියෙන්නෙ විභාගශාලාව අතුගාන්න, පුටු මේස හදන්න,කොල බෙදන්න, කඩේ යන්න.ඔය ජොබ් පෝස්ට් එකට කියන්න ඕනි නම මොකක්ද කියන්න මං තාම දන්නෙ නෑ.

                              ඒකත් හරියටම මං දන්න අදුරන මගෙ වයසෙ උන් ඉන්න ඉස්කෝලෙක.මං නොලියපු උන් ලියන උසස්පෙළ විභාගෙ.
මානසික මට්ටම යන්නෙ බින්දුවටත් පහලින්.දන්න අදුරන උන්ට මූණ දෙන්න ඕනි.උන්ගෙ ප්‍රශ්න වලට උත්තර දෙන්න ඕනි.මගෙ හිතේ ප්‍රශ්නවලට මමම උත්තර දෙන්නත් ඕනි.
ජීවිතේ කියන්නෙම අරගලයක්.

                                 ඒ බින්දු මාන්සික මට්ටම නැති කලේ ඒ ඇස්.ඒ තරු කැට ඇස්.මූනට දිස්නයක් ගෙනාව ඒ ඇස්...අනික් උන් ඔරවද්දි මං දිහෑ හිනාවෙන් බැලුව ඒ ඇස්.මාත් එක්ක කතා කරපු ඒ ඇස්.

                                   විභාග වැඩට ආව අනික් ගුරුවරුන්ගෙ හැමදේම කරල හොදක් නොඅහපපු මට හිනාවෙලා දවස ගෙවන්න උදව්වක් උනේ එයා.ඇත්තටම මට 18යි.එයාට ඔව් එයාට ඒ වෙනකොටත් 30ක්.ඒත් ඒ තරම් වයසක් පෙනුනෙ නෑ.හුරුබුහුටි පෙනුම වැඩි කලේ බූසි කොන්ඩෙ.ලොකු ගෙඩියක් බැදන් උන්න ඒ බූසි කොන්ඩෙ කෙහෙරැලි අතරෙ මාව පැටලුනා.අතරමං උනා.ආදරේට කොහෙද වයසක්.

                                   කොලයක් අතට දෙනකොට වැරදිලා අත වැදුන පලවෙනි දවසෙ ඒ ඇස් දිලිසුනා.පස්සෙ හැමදාම කොලත් එක්ක මං ඒ අත අතගාන්න පුරුදු උනා.ඒ ඇස් තවත් හිනා උනා.

                                        වැඩක් නැති හැම වෙලේම මං එයාගෙ මේසෙ ලග එයාට තනි රැක්ක.කටින් නොකිව්ව ගොඩක් දේ ඒ ඇස් මට කිව්ව.
ගෙදරට ඕනිකමට සිද්ධ උන අසාර්ථක කසාදෙ.ලග නිදාගන්නවත් නොහිතෙන අපිරිසිදු මනුස්සය ගැන.මේ හැමදේම.ඒ ඇස් වැඩිපුරම දිලිසෙන්නෙ කදුලින් හැමවෙලේම තෙත් වෙලා තිබුන නිසා.ඇස් මුවහත් වෙන්නෙ කදුලු හෙලපු තරමට.

                                            ජීවිතේ කෙල්ලෙක්ට මුල්ම වතාවට මම වස්තුව කියන වචනෙ කිව්වෙ එයාට.ඒ ඇස් මට වස්තුවක් උනා. ඒ කදුලු වලට හිනාවක් ඕනි කලා.හැමදාම ගෑනියෙක්ට අඩන්න බෑ.සැනසීමක් ලැබෙන තැනක් තියෙන්නම ඕනි.ඒ සැනසීම එයා මගෙ ලග හෙව්ව.මං මගෙ කටුක ජීවිතේ අමතක කරන්න විදියක් හෙව්වා.ළමයි ප්‍රශ්නපත්‍ර බදාගෙන ඒවට උත්තර ලිව්වා අපි අපි බදාගෙන අපේ ප්‍රශ්නවලට උත්තර හෙව්ව.

                                           "ඔය තරම් මට ආදරේ දෙන්න එපා.මට දාල යන්න බැරිවෙයි" ඒ එයා හැමවෙලේම මතුරපු මන්තරේ.ඒත් අපි අපි නැතුව කොහොම ඉන්නද. එක දෙක එලියට පේන්න තිබුන එයාගෙ සුදු කෙස් ගස් කැපිලා ගියා.මගෙ අතපය වල නියපොතු පාරවල් එකතු උනා.

මාසෙක රස්සාව මාව ජීවත් කලා.නෑ අපිව ජීවත් කලා..

මාසෙ රස්සාව ඉවර උනා.අපේ හමුවීම් සීමිත උනා.ඉස්කෝලෙ ඇරුනාම මිස් කෙනෙක්ගෙ ඉනවටේ අත දාන් යන කොල්ලෙක් ඉස්කෝලෙ ලමයිට සුලබ උනා.
මගෙ ජිවන අරගලේ හරස් උනා.එක එක සුලි සුලං වලට අහුවෙලා ජීවිතේ ගහගෙන ගියා.එයා නතර උනා.මං පවුනා.ආයෙමත් ආයෙමත් මං පාවුනා.ඒ පාවෙලා නතරවෙන හැමතැනකම හෙව්ව.ඒ ඇස්.ඒ දිලිසෙන ඇස්.මට ආදරේ කරපු ඇස්.

ඇත්තමයි.ජීවිතේ කියන්නෙ අරගලයක්.මතකයන් එක්ක කරන අරගලයක්.



©මුදියන්සෙ මලයා

Friday, July 12, 2019

පරිඝණක පන්සල හා හංසයෝ



උපතින් බුද්ධාගමේ නිසා අපි හරිම දැහැමට ලැදි මිනිස්සු.
පොඩි කාලෙ කොච්චර දහමට ලැදිද කියනවනම් සරම කරේ තියාගෙන උනත් දහම් පාසැල් යනව යනවමයි. මොකද
ඉරිදට ගෙදර හිටියා කියල වැලි මලුවක සෙල්ලම් කරන්න ලැබෙනවයැ. ගෙදර හිටියොත් අම්මත් එක්ක පොලට යන්නම වෙනව.පොලට ගියා නොගියා කියල මොකද හැමදාම මොකක් හරි චූටි සෙල්ලම් වාහනයක් අම්ම අරං එනවමනෙ.සමහර දාට ඕක හාල් එක අස්සෙ දාන් හංගන් එන්නෙ තාත්තා බනින නිසා.

කොහොමින් කොහොම හරි දහම්පාසල කියන්නෙ වෙනම ලෝකයක්.මුලින් මුලින් සෙල්ලම් කරන්න ආසාවට දහම්පාසල් ගියාට ටික ටික ලොකු වෙනකොට ඕක වෙනස් උනා. කෙල්ලෙක් දෙන්නෙක් ලයින් කරගන්න , ලොකුවට කර දාල මහපු ලමාසාරි හැට්ට බලන්න.තව නෙක නෙක දේවල් තියෙනව.පස් පව් වලින් තොරව ඇස් පිනවීම වගේ දේවල් වලට කියාපු තැන.ආ ...ඒ වගේම තමා දානෙන් අපේ කොටහ කොටාබාන එක.පන්සලේ තැබිලි වලු ටික කඩන එක..ඒකටනම් එක එක ක්‍රම තියෙනව.මම කලේ යකඩ කම්බියකින් ඇනල ගහේ තියෙන ගෙඩිය හිල් කරල බිම ඉදන් ඕකට කට අල්ලන් උන්න එක.😂😂

යහමින් සෙමින් දහම් පාසල් ජීවිතය ගත කරන් ඉන්න කාලෙ අපේ ශ්‍රේණියෙ උන්නා කොල්ලො 7ක් කෙල්ලො 6ක්.ඔය කොල්ලො 7ම එක වගේ නසරාණි තමයි ඒත් උන් ඒවා එලියට දාන්නෙ එක එක මට්ටම් වලින්.අපිට ඉහල ශ්‍රේණියෙ උන්න කොල්ලො සේරම සියලුම කුප්පකම් එලිපිට කරන එවුන්.අපිට උන්ගෙ පහනින් එලිය බලන්න නොහැකිඋනාමත් නෙවෙයි... හැබයි අපි මහන්සි වෙලා මාසයක් විතර දුක් විදල ගස් බඩගාල මටළු වලින් හදපු වෙසක් කූඩුවට හම්බුන තෑගි ටිකනම් උන් අරන් තිබුණා.රුපියල්ම 10000ක් ද කොහෙද.

ඔය කාලෙ තමයි තරමක් යමක් කමක් ඇති ගෙවල් වලට පරිඝණක ආගමනය වෙන්න ගත්තෙ.ඒවාත් ඉතින් p2, p3 තමයි.කලාතුරකින් කෙනෙක් ලග p3 එකක් තිබුනා.
අපේ පන්සලේ හාමුදුරුවෝත් ඉලෙක්ට්‍රොනික් ගැජට් වලට තිබ්බ ආසාව නිසාම p2 පරිඝණකයක් අරගත්තා.මුලු ගමටම පරිඝණක තිබ්බෙ අතේ ඇගිලි ගණනට උනාට කොහොම හරි ඕක අතපත ගාල ඔන් කරගෙන cd එකක් බලාගන්න වගේ දේකට හැකියාව තිබ්බ අපි කීප දෙනෙකුට.

ආවාසගෙය ඇතුලෙ ඕනෙම තැනකට යන්න අපේ ශ්‍රේණියෙ සහ අපිට ඉහල ශ්‍රේණියෙ කොල්ලො ටිකට අවසර තිබුණෙ බල්බ් එකක් මාරු කරගන්න, ගිලන්පස හදවගන්න , දහම්පාසල් තෑගි ප්‍රදානෝත්සවයෙ තෑගි පාර්සල් කරන්න වගේ වැඩ භාරවෙන්නෙ අපිට නිසා.කාමර 4ක් සාලයක්, කුස්සියක් සහ නාන කාමරයක් තිබුන ආවාසගෙයි වැඩහිටියෙ හාමුදුරුවෝ තුන්නමක් විතරයි.මම දහම්පාසල් යන්න පටන් ගන්න කාලෙ සතර නමක් විතර වැඩ උන්නට ඉන් කීපදෙනෙක් සිවුරු හැරල ගියා.පස්සෙ කාලෙ ආව අයත් වැඩි කාලයක් රැදුනෙ නෑ.
පදුරු තලල වැඩක් නෑනෙ.කතාව කතාව..

ලොකු හාමුදුරුවෝ කිව්වට වයස 30ක විතර ඇති ඒ කාලෙ.උන්නාසෙ හරිම ආසයි ළමයි ඉගනගන්නවට වගේම හැම වෙලේම පන්සලේ සෙනග ඉන්නවට.සෙනග කියන්නෙ ඉතින් දහම්පාසල් ආව අපි තමා.කයියක් ගහන්න , වැඩක් කරගන්න , ගමනක් යන්න, ඉතුරු වෙන දානෙ කන්න දෙන්න ඔය හැම එකටම අපි තමයි.ඔය සමීපතාව හා ලමයි ඉගෙන ගන්නවට තියෙන ආසාව නිසා අපිට උන්නාසෙගෙ කාමරේ තිබුණ පරිඝණකය භාවිතා කරන්න ලැබුනා..

මේ කියන ඉරිදා දවස මුලු අහසම අදුරු වුන , සීතල සුලං හමන මදින මද වැසි වැටෙන , පරිසරයම නිශ්ශබ්ද දවසක් නම් නෙවෙයි.ඒත් ඒක ඒ පරිඝණකය කවදාවත් නොහිතපු තමන්ට මේ වගේ නස්පැත්තියක් වේවි වැයි නොසිතමු දවසක් කියන එකනම් හොදටම විශ්වාසයි.
කුමක් හෝ නිසා එදා උදේවරුවෙ ඒ තරම් වැඩක් තිබුණ දවසක් නෙවෙයි..
ඉහල ශ්‍රේණියෙ කොල්ලො ටික ආවාසගේ පැත්තෙ ඇදෙනව බලන් උන්නත් තරමක් වෙලාවක් පහුවෙලත් කිසි කෙනෙක් ආපහු නාව නිසා අපි අනුමාන කලා අනිවාර්‍යෙන්ම දානෙකින් ලැබුන පලතුරු වට්ටියක්වත් ඇති බවට.අපිත් හිමින් පන්තියෙන් රූටල දැන් ඇදෙනව ආවාසගේ පැත්තට.
ගෙඩිවලින් වැහිලා තිඹුන පැනිමොර ගහේ ගෙඩි ටිකකුත් කඩාගෙනම ආවාසෙට අතුල් වුනාට කිසි කෙනෙක් පේන්න නෑ.
ලොකු හාමුදුරුවෝ පිළිමගෙයි බණක් දේශනාකරමින් උන්නෙ.පොඩි දෙනම පන්තිවල උගන්නව.
එතකොට කෝ මුං.....

පිළිමගෙයි ඉන්න පිරිස ගෙනත් තිබ්බ කැවිලි වල සුවද මුළුතැන්ගෙයින් සාලය හරහා ඇවිත් අපේ බඩට තට්ටු කරනව.ඉතින් අහිංසක පණුවෙක් උනත් දන්නවද සාංඝික දේ කන්න හොද නෑ කියල.අනික ඒ පණුවො සාංඝිකදේ නොකාපු උන්යැ.එහෙම හිත හදන් මුළුතැන්ගෙයට රිංගනකොට ඇහෙනව ලොකු හාමුදුරුවන්ගෙ පරිඝණකය "බර බර ජර බර" ගාන සද්දෙ.
පරිඝණකය "ජරබර" ගානවද කියල අහන්න හිතෙනවනම් නොඅහ ඉදපල්ලා..ඒ කාලෙ එව්වා ඒම තමා..හාඩ් එක වැඩ කරන එකේ ඉදන් කීබෝඩ් එකේ බොත්තමක් ගානෙම "ජරබර" ගානව.

කුතුහලය තරම් පිඹුරෙක් මේ ලෝකෙ නැති තරම්.කුතුහලය අපිව ඔතාගෙන බදාගෙන බෙල්ලටම හිර කරගත්තාම කාමරේට එබෙනව මිස වෙන කුමක් කරන්නද?? අහිංසක අපි පන්සල් ගියා කියල මාර්ගඵල ලබල නෑනෙ.
අපිත් පෝලිමට ඇතුල්වුනා..කට්ටියම වට වෙලා මොකක් නමුත් බලනව.නිකන් දෙනවනම් දෙමල පත්තරේ උනත් මොකො කිව්වට මේක ඉංගිරිසි එකක්.
රජ මැදුරක මල් වත්තක් වගේ තැනක්.නිල් අළු ඇදගත්ත ගැහැණු පිරිමි 10ක් විතර පොරකනව.තව සුදු මහත සුදුම සුදු දිග රැවුලක් තියෙන හෙන්ඩුවක් වගේ එකක් අතින් ගත්ත දෙන්නෙක් ඉන්නව අධීක්ෂණයට.වැඩේ යනව සැරයම.වැඩේ සැර වෙන තරමට අපි ඇතුලු සේරගෙම කටවල් ඇරිලා...
පොඩි වයසනෙ... අනික පන්සලනෙ...
හාමුදුවන්ගෙ මැශින් එකනෙ...
විකාර...
එහෙමයි කියල රසය වෙනස් වෙනවයැ.

අපි කොච්චර දහැන් ගතවෙලා උන්නද කියනවනම් උදේ සිරිසේන භාවනාව කරන වෙලේ කෑව මදුරුව මරන්න අත උස්සපු තරම්වත් දැනිමක්නෑ අවට පරිසරය ගැන.
ආතල් උනත් උදේ පූජා කරපු මල් වගේමයි ටික වෙලාවකින් පරවෙලා යනව.මල් පූජාකරන ගාථාවෙ වගේම සත්‍ය පසක් වෙන්න මොහොතයි අපිට ගියෙ.එක පාර ඇහුනා ඉස්සරහ දොර ඇරෙන "කරාස්" සද්දෙ...
ඊලගට ලොකු හාමුදුරුවන්ගෙ අඩි සද්දෙ...අඩිය තියෙනකොට ඇහෙන සිවුරෙ "කිසි කිසි" සද්දෙ.

කුමක් කරන්නද පාපයක් වේනම් පලිසන්දෙන්නම ඕනි කියනවනෙ.සීඩී එකේ හිමිකරු බයේ ගැහෙනව.
බය උන පාරට මං ඇන්න සීඩි රොම් එකේ බටන් එකට."ජර බර ජර බර" සද්දෙ එක්කම ඒක හිර උනා.. එතකොට විඩියෝ එක..
මුලු මොනිටර් ස්ක්‍රීන් එකම වහගෙන ලොකුම ලොකුවට හංසයෙක් මොනිටරේ පුරාවට...
හංසයෙ උනත් දැනගන්න ඕනි පාත්තයො අස්සෙ රිංගන්නෙ නැතුව ඉන්න.
ඉතින් කුමක් කරමුද..හාමුදුරුවෝ දොර ලග..
හංසයා ස්ක්‍රීන් එකේ..
මැශින් එකට නිවස් සැප ලැබේවා කියල ඇද්ද පිටිපස්සෙ වයර් සේරම එකම ගැම්මට.සුරුස් සද්දෙ එක්කම වයර් ටික අතේ..

අපි මොනා කරන්නද..අපි "බර බර" ගාල පලතුරු කනව.හාමුදුරුවෝ ඔලුව දැම්ම ඇතුලට.ආ ඕකෙන් ඇපල් ගෙඩියක් ඉතුරු කරපන් කියල ආපහු වැඩියා..
වයර් ටික අමුනලා මාරු උනා..

කෝමත් ඒ මැශින් එක ආයෙ වැඩ කලේ නෑ...සීඩී එක පස්සෙ එලියට ගත්තෙ කටුවක් දාල රොම් එක එලියට පන්නගෙන..

ඔන්න ඔහොමයි ශ්‍රද්ධාව..
ගොහින් එන්නම් ඈ...


©මුදියන්සෙ මලයා

Wednesday, July 10, 2019

සොදුරිය


මිතුර ..

මතකද...

අන්න අර ගැහැණිය..

උබේ සිතට ගිනි බින්ද
සොදුරිය..

ඉකිය අතරින් සිනාසෙන
හැතිරිය...

මිතුර..

බලාපන් අදවත් නැගිට
ඇස් හැර..

මේ..
උබේ මළගම....


©මුදියන්සෙ මලයා

Monday, July 8, 2019

ගහක මල් පිපිලා


"ගහක මල් පිපිලා "
රේඩියෝ එකේ ඒ සින්දුව ගිහින් ඉවර උනත් මගෙ ඔලුව ඇතුලෙ ඇහෙන්නම ඒක.......
ඇයි ද මංදා හැමදාම ඕක ඇහුනාම මට මතක් වෙන්නෙ කහපාටට මල් පොකුරු පිරුණු ඇහැල ගහක්.පොද වැස්සක්.අර මල් පොකුරු තෙමාගෙන පහලට බේරෙන වතුර බිංදු.....

"පුතේ ඔයාව තෙමෙනව" ඔය වීදුරුව වහගන්න.ඒ එහා පැත්තෙ ඉදන් ඉන්න ආච්චිගෙ කටහඩ.ඒ කටහඩ එක්ක අතට දැනුන සීතල තට්ටු කිරීම නිසයි මං කල්පනා ලෝකෙන් මිදුණෙ..
ජීවිතේ මං අකමැතිම දේ කල්පනාව බිදින එක.

වැහි පොද ... සීතල සුළග... ගහක මල් පිපිලා සින්දුව...
ආච්චි....ආච්චි..
ආච්චි ආයෙම මාව තල්ලු කලේ තවත් මනෝලෝකයකට....
සරාගෙ ආච්චිත් මේ වගේ..හරිම ප්‍රියමනාපයි..

සරාගෙ ඇගිල්ලට මං මුදුව දානකොට ආච්චි කිව්ව වචන..

"පුතේ මේකිට උන්නෙ මං විතරයි.අදින් පස්සෙ උඹ විතරයි."

හැමදාම මොනදේ කලත් ඔය වචන ඔලුවට අකුණක් වගේ ඇවිත් යනව.දැන් මේක හරිම වදයක්.....
දැන් නෙවෙයි මට එදා ඉදන්ම වදයක්.... මට ඒ ටික දැනුනෙම ඔලුව උඩින් ටොන් එකක බරක් අතෑරියා වගේ...
දාපු මුද්ද ගලවල ගන්න ඒ වෙලේම නොහිතුනා නොවුනත් ඒක කරගන්න බැරි උනේ ඒ අහිංසක ඇස් ගැන තිබ්බ අනුකම්පාව නිසා... එක්කො සේරම නෑදෑයො ඉස්සරහ මට අම්මලට ලැජ්ජා කරන්න තරම් හයියක් නොතිබ්බ නිසා..

එදා ඉදන් දැන් අවුරුදු දෙකක් කිට්ටු වෙන්න ඇවිත්.. සරා මගෙ කසාද ගෑනී.. නෑ ... ඇත්තටම ඒ ගෙදර ගෑනි...
සියුමැලි කටහඩ, සියුමැලි වචන , වෙලාවකට නම් අදහසුත් සියුමැලී තමයි...වැඩත් සියුමැලී...
වයස් පරතරේ වැඩි උනාම ඔහොම දැනෙනව කියල හිත එතන තියාගන්න උපදෙස් දුන්න උන් ඕනි තරම්...
මගෙ හිත කියන්නෙ මගෙ දෙයක් ඒක කොහොමද කවුරුවත් කියන පාරවල යන්නෙ...

"උඹේ හිත හැමදාම යන්නෙ ආයාලෙමයි සහෝදරයා..."
බෝතලයක අඩිය දකින හැම වෙලාවෙම මගෙ හිත මටම කියාගන්න පුරුදු වෙලා උන්න වචන...

ආච්චි...සරා.. වැස්ස... වැහි තුවානමට තෙත් වෙලා සීතල වුණ පරණ මතක...
වෙලාව 5.30යි උදේ ගෙදරින් එලියට ඇවිත් ඕෆ් කරගත්ත ෆෝන් එක... තාමත ඕෆ්.... මං ඉස්සර මෙහෙම ඉදල නෑ....
ෆෝන් එක ඕෆ් කරන් තනියම තනිවෙන්න හදල නෑ..
එතකොට මේ ඉන්නෙ මම නෙවෙයිද..??..
ඔෆීස් එකේ හරියට වැඩක් කලාද...ඒ ගැන හරි මතකයක් නෑ...
එතකොට මං මේ ඉන්න බස් එක...කොට්ටාව .....
කොට්ටාවට මං යන්නෙ මොකටද... එහෙ ගියෙ මීට අවුරුදු 2,3කට කලින්... මං මේ යන්නෙ අතීතයට යන ගමනක්ද??...
හවස ඕෆ් උනාට පස්සෙ මං රශ්මිව බෝඩිමට දාන්න ගිය බස් එක...
මගෙ කසාදෙන් පස්සෙ රශ්මි ඔෆීස් එකෙන් අස්වෙලා ගියා...රටත් දාල ගියා..
මං යන්නෙ ඒ මතක පස්සෙද....

සරා මාව රවට්ටන්න බොරු කිව්වද ?.ඇත්තටම මං තාත්ත කෙනෙක් වෙන්න යනවද... සරා කවදාවත් බොරු කියන ගෑනියෙක් නෙවෙයි.... ඒ මූනෙ තිබ්බ හිනාවෙ හැටියට බොරුවක් වෙන්නම බෑ...
ඒ වචන වලට මං මෙච්චර පිස්සෙක් වගේ හැසිරෙන්න ඕනිද??
තාත්ත කෙනෙක් වෙන්න යනවනම් ඇයි මට මෙහම පාලුවක් තනිකමක් දැන්නෙ...??

ෆෝන් එක ඔන් කලේ මං නොවන මමමයි...හිතලා කලා නෙවෙයි ඔන් උනා..
බීප්..බීප්... මැසේජ් 2ක්.මිස්කෝල් ඇලට් 1ක්... දවසම ඕෆ් කරන් ඉදලත් මැසේජ් 2ද..
මිස්කෝල් එක සරාගෙන්..දවල්ට කෑවද අහන්න ගත්ත සුපුරුදු කෝල් එක...ඒක එයාගෙ දින චරියාවෙ කොටසක්..එයා කොහෙ උන්නත් ඒ කෝල් එක වෙලාවට එනවමයි.. ඒ ගෑනිට පිස්සු..

මැසේජ් එක...ඕපන් කරනවද...
මං මේ මැසේජ් වලට බයේ ෆෝන් එක ඕෆ් කරගෙන උන්නා නෙවෙයිද...
මට අනවශ්‍යය බැදීම ඕනි නෑ කියල හිත තද කරගන්න උත්සහ කලාද ... ඔව් ... එහෙම තමයි...

ඒත් මං ... මාව ගිලගන්න හදන ඒ ඇස්... ඒ පහස...
ඒ ඇස් වල තියෙන ජවය සරාගෙ අහිංසක ඇස් වල නෑ..සරාගෙ ඇස්වල හැමදාම තිබ්බෙ බලාපොරොත්තු .. මාව එයා ලග විතරක් නතර කරගන්න අධිෂ්ඨානයක්...

ඒ ඇස් කොයිතරම් මගෙ ඇස් වලට බැදිලද... ඒ ජවය... මාව කුල්මත් කරන්න පුලුවන් වුන ඒ උණුසුම ....

"මිනිහො කොහෙද ඉන්නෙ,ඊයෙ රෑ ඉදන් තාම පැලෙනවද?"

ඒ ඇස් ලොකු වෙලා... මැසේජ් එකේ අකුරු අස්සෙන් එබීගෙන ඉන්නව... රිප්ලයි නොකරම ෆෝන් එක සාක්කුවෙ ඔබාගත්ත මම ආයෙම කල්පනා ලෝකෙ....

ඉස්සර මම මෙහෙම නෑ...
රශ්මි කියන්නෙම... ඔයාව ලබන්න මං පිං කරල තියෙන්න ඕනි කියල...බැන්ද දවසට ඔයා මාව බබෙක් වගේ බලාගනී...
ඇත්තටම මං ඒකාලෙ රශ්මිට මගෙ ඇතුලෙ ඉන්න සතාව නොපෙන්නා උන්නද ?? එහෙම නැත්නම මං සතෙක් උනේ මේ අකමැති වෙන්න බැරිකමට උන කසාදෙන්ද ??...

          ඩන්හිල් එකක.. සීතලට දැනෙන දුම් ගුලියකට උගුර හිර කලා වගේ දැන්නෙ...
රශ්මිගෙ මතකයන්... හැමවෙලේම පපුව හිර කරවනව...
සිගරට් දුම පිරුණු කාමරේ... දුමට ඇස්වල කදුලු පුරවගෙන තුරුල් වෙලා ඉන්න රශ්මි...
පත්තු කරපු සිගරට් එක පිච්චිලා ඉවර වෙනකන් තොල් සිපගත්ත රශ්මි....

ආයෙමත් මනෝලෝකයකට බාදාව.... සරා....රශ්මිව මගෙන් ඈත් කරවපු බාධකය..

"මහත්තයා...ඔයා එනගමන් නේද ?..රෑට කැමට මොනවද හදන්නෙ.."
"මම එන්න රෑ වෙනව කන දෙයක් කාල නිදාගන්නව වදයක් නොවී"

මං කිව්ව නෙවෙයි කියවුණා...සරාට කියන්න වචනයක්වත් ඉතුරු නොකර මං කෝල් කට් කලා..

"මම එනව බබා...රෑට කෑම අරං එන්නම් " 

අර ඇස් වලට රිප්ලයි කලා..
සීතල වැහිපොද කොච්චර වැටුනත් අර ඇහල මල් ඉන්නෙ පාලුවෙන්...
ජීවිතේට පාලුව දැනුනාම අපේ හිත් මල පෙරේත වෙනව.... අපිට දැනෙනම දේවල් වෙනුවෙන්....
©මුදියන්සෙ මලයා