පාසැලක් කොහොමද ජීවිතේ වැදගත් තැනක් වෙන්නෙ නැත්නම් ජීවිතේ කොහොමද පාසැල වන්නෙ.
දැන් කියයි පෙම්වතුන් නිසා කියල. දැන් පොඩි උන්ට එහෙම උනාට අපේ පොඩි කාලෙ එහෙම එකක් නෑ. දැන් කියලත් මහ ලොකු නෑ. පොඩි වයස. ලොකු ටෝක්. එච්චරයි.
අපේ ගමේ පාසැලක් තිබ්බට මගෙ ප්‍රථම පාසල උනේ අම්මගෙ ගමේ පිහිටි මහා විද්‍යාලය. ඒක එහෙම වෙන්න හේතු කීපයක් බලපෑවා. ගමේ පාසැල පල්ලිය යටතේ පැවතීම , පාසැල අසලම කොලනියක් පිහිටා තිබීම වගේ ඒවා. ඒ පාසැලට ගෙදර ඉදන් මීටර 200ක් විතර වුනාට මට යන්න වුනේ කිලෝමීටර 3ක් එපිට තිබ්බ අම්මගෙ ගමේ පාසැලට.
අම්ම, අම්මගෙ අයියා අක්කල නංගි මල්ලි විතරක්යැ අපේ අම්මගෙ දුවල දෙන්නත් ගියෙ ඔන්න ඔය පාසැලටම තමයි.
ඉංග්‍රීසි එල් හැඩයේ භූමි ප්‍රමාණයක තිබ්බ පාසැලේ ඉදිරිපස මහා මාර්ගයක් ඉතිරි පැතිවලින් 3/4ක්ම වටවෙලා තිබ්බෙ ගමේ ගුරු පාරෙන්.ඇත්තටම ඒක ගුරු පාරක් නෙවෙයි වැලි පාරක්. කලුගලින් හදපු අර්ධ කවාකාර ගේට්ටු කනු දෙක දෙපස උස කම්බ් කණු හිටවල තිබුණා. ඔය කම්බි කණු වහගෙන ගේට්ටු කනුව උසට වැවුණ බොක්ස් වැට (ඔය ගහේ නම තාම දන්නෙ නෑ. ඕකට අපි කිව්වෙ බොක්ස් වැට කියල. සියඹලා කොට වගේ චූටි චූටි කොල තිබ්බ පදුරු ශාකයක්. ඉදුණ ගෙඩි එහෙම අපේ ප්‍රධාන කෑමක්)
ගේට්ටුවෙන් ඇතුල් වුනාම ලංකාව හැඩයට හදපු පොකුණ වටකරන් වතුර බින්දුවක හැඩේට ලොකු මල් පාත්තියක් තිබුණා. මේ මල් පාත්තිය දෙපැත්තෙන් තමයි පාසැල ඇතුලට යන්න පාර තිබ්බෙ. වම්පස පාරෙන් ගියාම 3 වසර දක්වා ගිහින් එතනින් ආයෙම දකුණට හැරුනාම 8,7,6 පන්ති හරහා 1 වසර දක්වා යන්න පුලුවන්. 1 වසර පාසලේ කෙරවෙලේම පිහිටලා තිබුණෙ. හරියටම කිව්වොත් ක්‍රීඩා පිටියෙත් කෙරවලේම 1,2 වසරත් 1 වසර දක්වා යන මාර්ගයට සමාන්තරව පිට්ටනිය මායිමේම 5 වසර පන්තිය.
5 වසර සහ 6 වසර අතර කුඩා ප්‍රමාණයේ කැන්ටිම පාසලේ වතුර ටැංකිය ලිද සහ ඔසු උයන තිබුණා. පාසල කොච්චර කුඩා උනත් ඒ ඔසු උයනෙ තිබ්බ ඇතැම් ශාක වර්ග මම තවම වෙන කිසි තැනකින් දැකල් නෑ. හොදටම මතක තියෙන්නෙ කොට කිඹුල ගස(නම වැරදිද දන්නෙ නෑ).පොලවෙන් තරමක් ඉහලට වැඩිලා පොලව හා සාමාන්තරව බංකුවක් ආකාරයට හැදිලා තිබුනෙ. ලොකු පන්තිවල අයියල අක්කගෙ පෙම් බංකුව වුනෙත් ඕකමයි.
1,2 වසර එකම ගොඩනැගිල්ලෙ මැදින් තාවකාලික බිත්තියකින් වෙන් කරල තිබුණා.1 වසර කොටස නිල් පැහැ මේස පුටු 2 වසර කොටස රෝස පාට මේස පුටු.
ඉබ්බගෙයි හාවගෙයි රේස් එක, නරියා මිදිකාපු හැටි, තොප්පි වෙලෙන්දා වගේ කතා ගොඩක් බිත්තිවල ඇදල ලස්සනට පාට කරල.මේස වලත් මැද කොටසෙ චතුරස්‍ර, රවුම්, ත්‍රිකෝණ වගේ ජ්‍යාමිතික හැඩ තල වලින් කරපු රටා.
ඔච්චර විච්චූරණ තිබ්බ ගොඩනැඟිල්ලට කොට බිත්ති උඩින් කොටු දැල් ගහපු කුකුල් කූඩුවක් වගේනෙ කියල හිතෙන්නෙ දැන් දැක්කාම.ඒත් මතකයන් කැමති නෑ ඒ මතය පිලිගන්න.දැන් හිතනවද මෙච්චර හැඩ වැඩ රටා ගැන කතා කලේ ඒවා මේ කතාවට අදාලයි කියල.අනේ එහෙම මුකුත් නෑ මෙයා. ඒක නිකන් ඔයාලගෙ පොඩි වයස ගැන මතක් කරගන්න දුන්න පොඩි බුල්ටෝ එකක්.
සැපසේ පාසැලක සිටියානම් ඒ එකම තැන මේ පාසැල තමා. හේතුව වෙන කිසිම දෙයක්ම නෙවෙයි.ගුරුවරුන්ගෙන් සියයට අනූවක්ම අපේ නෑයො නැත්නම් අම්මගෙ යාළුවො.
කිසිම දවසක දඩුවමක් ලැබුනායැයි මතකයයි නැති තැනක්.
ලැබුන එකම දඬුවම තාමත් පොඩි ඇදයක් තියෙන වේදනා දෙන අත විතරයි.ඒක වෙනමම කතාවක්.
පාසැල් ගියෙ බස් එකේ.පාරටම තිබ්බෙ බස් තුනයි.ලංගම එකයි ප්‍රයිවට් දෙකයි.ප්‍රයිවට් දෙකම ගෙවල් අහල පහල අයගෙ.උදේට ගේ ලගින් අපි තුන්දෙනාවම ,අහ් තුන්දෙනා කිව්වෙ අක්කල දෙන්නක් ඉන්නවනෙ බස් එකට නග්ගනවා.පාසැල ලගින් බහිනවා.හවසට මම 11.30ට ඉවර වුනත් 2 වෙනකං ඉන්නව අක්කලට ඉවර වෙනකං.ඔය කාලෙ කාලය ගෙවන්නෙ ඔහොම පාසැල් අහවර වෙනකංම ඉන්න ලමයි ටිකක් එක්ක බුදුමැදුර ලගට වෙලා සෙල්ලම් කරමින්.
ඔය පොඩිවුන් කාලෙ අපිට තියෙනවයැ වාර පරීක්ෂණ.ඔන්න දවසක් ඉන්නවා ඉන්නවා අක්කල නෑ.ලොකු අක්කලෑ පන්තිය හොයාන ගියාම එයැයිට විභාගෙ ඉවර වෙලා කලින් ගිහින්.ඊලගට සද්ගුණවත් චූටි අක්කගෙ පන්තියට. වගකීමත් ඇති අක්කල හරියටම වගකීම අරං වැඩ කරල කියල පස්සෙ කාලෙක තේරුණත් එදානම් වුනේ අක්කල දෙන්නටම මාව අමතක වුණ නිසා මහ පාරට වෙලා හිටගෙන ඉන්න.බස් ගාස්තුව රුපියල් දෙක වුනත් මං අහවල් දෙක දීලා බස් එකේ එන්නයැ.අනික ඒ කාලෙ ඔය අහවල් ඒවා බස් කාරයො ගන්නවද දන්නෙත් නෑනෙ. පාසැල ලග පෝස්ට් ඔෆීස් එක ලගට මාමා නොයෙන්න අම්ම එනකං මම හවස්වෙනකං ඒ කඩපිලේ.
විභාග වෙලාවට පහ වසරෙ කියල නෑ අපිව දාන්නෙ ගෑනු පිරිමි කලවම් කරල.
පන්තිභාර මිස් එච්චර සැර නෑ ටිකක් වසයි.දෙනකොට දෙන්නෙ මහත වේවැල කැඩෙන්න විතරමයි.එයාට වේවැල් කැඩුනට ප්‍රශ්ණයක් නෑ.ගේ ලඟින් තමයි ඔය ගලාගෙන යන්නෙ දෙපැත්තෙ වේවැල් පඳුරු හුරතල් කරගෙන.
පන්තියෙම උන්න දක්ෂම ලමයා මුල් නම පටන් ගන්නෙ 'ජ' අකුරෙන්.අවසන්.වෙන්නෙ 'රී' අකුරෙන් අවසාන නම සදමාලි. තව ලමයෙක් උන්නා අපි එයාට කසුන් කියල කියමු. ප්‍රශ්ණ පත්‍රය දුන්නාම හිස් තියන්නත් තහනම්.මොනාම හරි ලියන්නත් ඕනිමයි.විභාග අවසන්වෙලා සෙල්ලම් සතියකට විතර පස්සෙ සේරගෙම උත්තර පත්‍ර එහෙම බෙදල මිස් ඉන්නව ඔන්න මල්වර වෙච්ච යක්ශ දෝණි මූණ දාගෙන.
"හ්ම්.. දැන් කියපල්ලා බලන්න.. මේ පන්තියෙ ඉන්න මේ අමුතු එකා මොකාද "
අපි ඉන්නව නිකන් වෘක හම පොරවගත්ත සිංහයට අහුවෙච්ච බැටලු රැල වගේ "
" මොකාටද දැන් උත්තර පත්තරේ නොලැබුන එකා "
කසුනට මං හිතන්නෙ චූ චූට්ටක් හරි යන්නත් ඇති පුටුවෙන් නැගිටින ටිකට.
"තමුසෙ කවද්ද ඉදන්ද ඕයි 'ජනවාරි සදමාලි' කියල නම වෙනස් කලේ "
කසුනා ඉදල තියෙන්නෙ අර දක්ශම කෙල්ලට එහාපැත්තෙ.
ඇත්තමයි ඔය මූණ බලාගෙන අපිට හිනාවෙනව කියල හිතන්නවත් බෑ.
කසුනානම් ගෙදර ගිහිල්ලත් ඇඬුවෙ නෑ කියල තමා ඌනම් කිව්වෙ.
ඔය අයිනෙ වේවැල් පඳුරක්නම් එදා හවසම අඬලා තිබ්බා අනේ අපිට කැත්තෙන් කොටල කෑලි කපාගෙන යන්න එපා කියල.
(ලියන්න පටංගත්තෙනම් මෙව්ව නෙවෙයි සහෝදරියෝ සහ පාසැල කියල එකක්.දැන් මේක ලියන මොහෙතෙ මං ඉන්නෙ නහය හාරන පෝලිමේ. ඉස්සරහ උන්ගෙ නහය හාරනව දැක්කාම ලියන්න උන්න එකත් අමතකවුනා ඉතිං.)
