Wednesday, November 3, 2021

ආලයේ ගාථා

 - ආලයේ ගාථා-






"උබට ගැලපෙනම කෙල්ල මේකි තමයි."


අපේ මූලාරම්භය එතැනයි කියල මට තාම මතකය.එම කතාව කියල මට ඒ ඇයව හදුන්වලා දුන්නේ ඇයගේ දකුණතවන් මිතුරියයි.

අපි දැකල නෑ කතා කරල නෑ. දෙන්නවම දෙන්නා දන්නෙ නාම මාත්‍රිකව. ඒ ඇයගේ දකුණතේ කටකාර කම නිසාමයි.


මම ඇය ගැන නොසිතුවාමයි කියල කීවොත් මම වැරදී. කටකාරීගේ මිතුරි ලැයිස්තුවේ සිටි ඇයගේ රූපයට මං නිතරම එබුනේ තරමක් වෙනස් නිදහස් ඡායාරූපයක් නිසා. කැමරාවක් එල්ලගෙන විල්ලුවක් මැද හිටන් ඉන්න කෙල්ලෙක්ව දැක්කාම කාටද ආයෙ ආයෙම නොබල ඉන්න හිතෙන්නෙ. අනික මේ විගඩමක් වගේ බූසි කොන්ඩයක් තියෙන කෙල්ලෙක්ව.


කණාමැඳිරි එලියෙන් පාර සොයමින් සිටි මිනිසෙක්ට කෑලි පහේ පන්දමක් දුටු විට එයට ආශාවක් ඇතිනොවන්නේද ?

හදුනාගන්නයැයි බලකරන්නේනම් එය නොකර සිටීමට මට ඇති හේතුව කුමක්ද ? මා තුල හටගත් ප්‍රශ්ණ සමුදාය නිරාකරණය කරගැනීමට ඉඩක් නොතබාම ඇයට ඇරයුමක් යොමුකලෙමි. කටකාරියගේ මිතුරිය දැන් මාගේ මිතුරියයි.


ගසට ගසක් විල්පත්තුවේදී හෝ ජල ගැලුම් නිම්නයේදී හමුවන්නේ යම්සේද අපද එසේමය.හමුවීමට තෙවන පාර්ශවයක බලපෑම තදින්ම තිබිය යුතුවිය. කටකාරිය හැඩකාරිය වූවාත් ඇඟෙන් මිදෙන සෑම මොහොතක්ම මම සිත බූසි කොන්ඩාකාරිය වෙත යොමු කිරීමට උනන්දුවිය. උත්සාහ කලේය. ඇය සමඟ කතා බහ කිරීමට අවස්ථාවක් තවම නැත්තේය. නමුත් මා ඒ ඇස් පස්සේය.


ඇය හැඩකාරය ,කටකාරය ,සුකුමාලය නිදහස් සිතුවිලි ඇත්තියක්ය .ඒ සිත කී ඈය. සිත මට පෙන්වූ ඈය.

ඇය එසේමදැයි සොයා බැලිය යුතුමය. ඇය මටම කැපෙන්නේදැයි උරච්චි කර බැලිය යුතුමය. විය සිදුරෙන් ඇගේ සඳ වෙත එබිකම් කිරීමට ලැබුණු දිනය අවසන්වූයේ හිරු නැගෙන හෝරාවේදිය.


"මෙහෙම එක දිගට පැය 10ක් 12ක් චැට් කරන්නෙ ඇයි අපි " මම සුපුරුදු ලෙස ප්‍රශ්ණවලින් දමාගසනා මාය.


"දන්නෙ නෑ " ඒ කාන්තා ශබ්දකෝෂයේ ඉතා සරල වැඩිම භාවිතය ඇති වචනයයි.


දින කිහිපයකට පසුව 

" අපි හමුවෙලා කතා කරමු මේ ගැන " ඇය එක එක්වරම පැවසූයේ ඇයිදැයි තවම සිතාගත නොහැකිය.


මගේ ජීවිතේටම ඇත්තේ අමුතුම මුක්කු ගැසීම්‍.මුළු විහාරමහාදේවි උද්‍යානය පුරාම දෑත් පටලා සක්මණ් කල අපට හිමිවූයේ කඩාවැටේදෝයි සැකයක් සිතෙනා ඇදවූ බංකුවකි. බංකුවේ ඇලය සමහරව්ටෙක අප තවත් සමීපකරවන්නටම සාධකයක් වන්නට ඇත. ඇය මාහට සමීපය. සිත කී දෑ බොහෝ නිවැරදිය. නොදත් දෙයනම් ඇය විනෝදකාමීය. අතීතය වමාරමින් අප මේ යෙදනුයේ අනාගතයකට අඩිතාලම් දැමිමට මාර්ගය සකසමිනි. ආලය ගොඩනැගෙන්නේ එහෙමය. පලමු වෙන්වීම හාදුවකින් නලලෙතේ සනිටුහන් කලෙමි.


හමුවීමෙන් පසු අප ආලවන්තයෝ වීමු. නව කැදැල්ලක තනම්න් සිටි අපට කටකාරිය මඟහැරිණි. නැත මා සිතා මතා මඟහරිමින් සිටිමි. පූර්ණකාලීන ආලවන්තියක් සිටිනාවිට අනෙකුත් දෑ වෙනුවෙන් කාලය සීමිතය. ආලය නිසා එහෙමය.

අප ඇයට අප ගැන නොකීවෙමු එයට හේතු නොතිබුණා නොවේය.මසක් දෙකක් පසුවනවිට අශ්වයා පැන ගොසින් තිබිණි.


දින කිහියක් දෙදෙනාටම එකවර ඇමතුම් ලබාදීමේදි දුරකතන දෙකම ඇමතුමක සම්බන්ධ වී ඇතිබව ඇය වටහාගෙන තිබිණි. එතැන් සිට බර අවි ප්‍රහාරවලට මුහුණ දීමට සිදුවිය.මා සමඟ මටත් ඇයත් ඈ සමඟ ඇයත් මටත් බැණ වැදුණි.ඇය එක්කල අප ඇයට නොකියා සමුවීම කැඳලි තැනීම දෝෂාරෝපණයට හේතුවිය. ඇමතුමක් ගත්විය අපට ආලය කිරීමට අවස්තාවක් නොදී දිගින් දිගටම ඇය හරස්විය. ඇයව සන්සුන් කල හැක්කෙක් මිහිපිට බිහිව නැතිබව අප තේරුම් ගැනීමට උත්සහකලෙමු.


ගල්, මුල් , බර අවි ප්‍රහාර හා අවිවේකී රැකියා මැදින් අප ආලෙයෙන් වෙලීමට කෝලම් කලෙමු. ආලය ශක්තිමත් කිරීමට බාධක තිබිය යුතුමය.


ඇයගේ උපාධිප්‍රදානෝත්සවය පැවතියේ මාගේ කාර්‍යාලය අසලමය. ඇයගේ ජීවිතේ ප්‍රභල සංධිස්ථානයක් මා මඟහරිමින් සිටියෙමි. පවුලේ සමාජිකයින් හා සබඳතාවක් ඇති කරගැනීමට තරම් ඉක්මන්වැඩියැයි සිතිනි. ගහකින් වැටෙන්න නියමිතනම් පිදුරුගසේ හෝ පැටලී වැටීමට තරම් මගේ ඉරාණම සොඳුරුය.


"වැඩේ ඉවරයි.අපි යනවා " ඒ ඇයයි. දිනයපුරාම අසලම සිටි ඇය නොදැකම යනවාය. දෙදෙනාම පපු සූරා වෑහෙන ලේ බිදු අතගාමින් සිටී. හඬේ හංගා ඇත්තේ එයයි.

ඇයගේ ඇමතුම විසන්ධිකල සැණින් තවත් ඇමතුමකි. මුං දුකක්වත් සමරාගැනීමට කාලය නොදෙන හැටි.සිතින් බැන්නාය අමතන්නා නොදනී.


"___ පුතා නේද ? බිසී නැත්නම් ඔෆීස් එක ඉස්සරහට එන්න."


"මම ? ඒ මොකටද ?"


"මම __ගේ තාත්තා"


හුටාය. මුල්ම දෙබසින්ම අනාගෙන හත්පොලේම ගාගත්බව හැගුණි.මුහුණ සඟවාගෙන සිටීමට ඇත්තේ රැවුල පමණි. දැන් ඒකෙත් හොඳි හලාගෙනය. මාමණ්ඩියට මුහුණ දියයුතුමය.


"පුතා බිසී නැත්නම් අපි ටිකක් කතා කරමු. වාහනේට නගින්න "


මෙන්න මුං මාව පැහරගන්නෝ සිත එක් පසෙකින් කෑ ගසනය. අනික් පසින් සිනාසෙනවාය. නැවතුම රාජගිරියේ අවන්හලකි.


බර බර ගා කුකුල් අඬු සැපෙන හඬ දමව පියා සහ ඇච්ච කොල්ලෙක් ඌ මල්ලීද මා අනුභවයට සූදානමින් මේසය මත බලා සිටී. අහෝ මිත්‍රවරුනි. මේ ගෙවෙන්නෙ අවසන් හෝරාවයි.දෑස් සතර අතේ දුවයි.ඇයගේ සිනාසෙන් දෑස් මා අසරණකර බැඳදමයි. අනපේක්ෂිතව හමුවන්නෝ සිත් සොරකම් කරයි. පියා තරමක් දැඩ්ය.මව මෙලෙක්ය.


" තාත්තා කියන ඒවාට භය වෙන්න අවුල් ගන්න එපා. එයා ඔය විහිළුවට සැරෙන් කතා කරන්නෙ "


දියෙන් ගොඩගත් මසෙකුට දිය බිඳත් මහමෙරකි. ප්‍රශ්නෝත්තර වැඩ සටහනින් පසු කාර්‍යාලය අසලින් මා දමා ඔවුන් වාහන ගංගාවට එක්විය.


වාහනයෙන් බැසගත් පසු 

"පුතා අපි කොහොමත් ඔයාට කැමතී. කතාබහ කරල හඳුනාගන්න විතරයි ඕනිවුනේ" 

ඔහු ජීවිත ගංගාවේ හබල මාහට ලබාදී ගියේය.

ආලය එහෙමය. අනපේක්ෂිතව හමුවන්නෝ සිත් සොරකම් කරයි.


දින සති මාස ගෙවීයන කාලය ගෙවියන්නෙ කටකාරිය නිසා ඇතිවන යම් යම් අඬදබර සමඟිනි. අඬදබර නිසා ආලය මෝරන්නේය. ආලය එහෙමය. ආලවන්තයෝ එහෙමය. බත ඉදෙනකම් විතරය. මාස ගණනික් සමුවීමට නොහැකිවනසේ රැකියාවන් අප මැඳින් විසල් බාධකයක් නිර්මාණය කරමින් තිබිණි.


"මට හිත නිදහස් කරගන්න ඕනි. දළඳා මාලිගාවට එක්කගෙන යන්න "


ඒ ඇගේ ඇමතුමයි.පන්සලේ හාමුදුරුවන් සමඟ මිස දළඳා වැදීමට නොගොස් ඇතැයි ඇයට කියා පලක් නැත.


ගම්පහ දුම්රිය ස්ථානයේදී මා දුටුවේ බෝනික්කියක් ලෙස යැයි සිතේ තවමත් සනිටුහන් වි තිබේ.ඇය එතරම් පියකරුය. ඇය දෙස නෙත් යොමාගෙනම ඉල්ලුම්කල ටිකට්පත් දෙවන පන්තියෙන් ලබාදීමට ටිකට්පත් නිකුත් කරන්නා කාරුණික වී තිබූබව ම දැනගත්තේත් ඇය එය නිරීක්ෂණය කල පසුය. කොහොඹ ගහට එතුනු මේ කරවිල වැල කුමක්දැයි බලන්නට ගොස් එය ටිකට්පත වරදින්නට ඇත. ඔහු අපට නුවර තෙක් ගමන මෙසේ ලබාදී ජීවිත මාවතේ පියනැඟීමට දෙපා ශක්තිමත්දැයි බලාගන්නට අවස්ථාවක් දුන්නාද විය හැකිය.


දුම්රියට මා කවදත් පෙම් කලෙමි. ඇය සමඟ දුම්රියට මා තව තවත් පෙම් කලෙමි. දුම්රියේ හඬ පරදා නැගෙන ඇඟේ සිනා හඬට පෙම් කලෙමි. සිනා හඬත් සමඟ ඇති කෝල බැල්මට තව තවත් පෙම් කලෙමි. දුම්රියේ දොරටුව ආලවන්තයන්ට විහාරමහාදේවි උද්‍යානයට වඩා ඉස්තරම් තැනකි. ජීවය පොවන තැනකි. එක්තරා ආතල් එකකි. ආලය නිසා එහෙමය. ඕනෑම තැනක් මල්යහනාවකි.


දළදා මැඳුරේ හේවිසි හඬ පරදන විසිල් හඬ විටින් විට මහා රූස්ස ගස් අතරේ පියාඹයි. ආලයට ක්‍රෝධකරන්නෝ උයන්පල්ලෝ ලෙසම උපදියි. නිදහසට බාධකයක් වීම ඔවුන්ගේ එකම අරමුණයැයි මම සිතමි. නිදහස් රටක නිදහසේ දෑත් පටලාගෙන උරහිසේ මුව හොවාගෙන සිටීමට නිදහසක් නැත්තේය. නමුත් අප අපගේ ලෝකය තුල පියාඹයි.අතීතය වර්ථමානය පිලිබඳ සමාලොචනයක් කරයි. මේ අපේ ලෝකයයි. අප තනාගත් ලෝකයයි.


එය ආලයේ අවසන් හමුවදැයි අපි නොදනිමු. ඇයට මා එපාවීද මට ඇය එපාවීද. අපට කටකාරිය එපාවීද.

ජීවිතේ පුදුමය දැඩිව අල්වාගත්තෝ ඉක්මණික් අතෑරිය යුතුය. අත්හැරීමද ආලයේම කොටසකි. ආපසු ගමන පුරාවා අපි මුනිවත රැකීමු. උරහිසේ හිසපොවා දෑත් පටලාගෙනම සිටි ඈ මහා බරකින් නිදහස් වීමට උත්සහ කලේයැයි නොදැනුනේ නොවේය. රාත්‍රී භෝජනය ඇයගේ නිවසෙන් පිළියෙල වුවත් එය මගහැර යාමට තීරණය කලේ තව තවත් සිරවීමක් නොකල යුතු නිසාය.


මිතුරියගේ නොනවතින හැඬීම් වැලපීම් ඇඟේ සිත සසලකල හැකිබව දැන සිටියෙමි. නමුත් ආලය යටකිරීමට තරම් එය ප්‍රබල වෙනුඇතැයි නොසිතුවේය.

ආලය ඇත්තේ පූජාකිරිමටය. ඉතින් ඇය එය පූජාකලාය. නමුත් මරානොදැමුවාය.


අප තුංමංසලෙන් වෙන්වී ගමන් කරන්නේ වුවත් ආලයේ ගංගාව ඇයව ගිල්වාගෙන ඇතිබව ඉදහිට නැගෙන එක් වචනකින් වුවද අදටත් දැනේ. පපු කුහර සුරා දමයි. වෑහෙන ලේ බිදු දෙස ප්‍රීතියෙන් බලයි. ඒ ගලනුයේ ලේ බිදු නොව මතකයන්යැයි කියයි. මතකයන් සිත් තුල රාමුවී ඇත්තේයැයි කියයි. නොකීවත් ක්‍රියාවෙන් පෙන්වා සැඟවයයි. මා දුන් අනාගත වැකි එකින් එක පසුකරමින් සිටින ඈ හඬයි. දෑස් තෙමා හැලෙන්නේ ආලයේ ගංගාවමැයි දැනෙයි. ආලය සඟවා මිත්‍රත්වය රැගෙනයයි.


අනපේක්ෂිත හමුවන්නෝ සිත් සොරකම් කරයි.සියලු මතකයන් රාමුතුල කොටුකර හදකුහර තුල එල්වා හැඩබලයි. වෙලෙන්නෝ එක්ව නොයති. නමුත් සිත් අත්නොහරිති.


'ආලයේ හැටි එහෙමය '



( පසුව ලියමි - කටකාරිය ගැන ඔබට ඕනෑ යමක් සිතිය හැකිය. මා ගැන වුවද එසේමය. එවකට මා ඇගේ  ප්‍රේමවන්තයා නොවුවෙම්. ප්‍රේමයක් නොතිබුනේයැයිද නොකියමි.මතකශෝධක වූවෙමි.)

10 comments:

  1. දෙපසක යන්නට වුණත් වෙන්වී
    ප්‍රේමයක් තිබිය නොහැකිද හැංඟී..

    ❤️

    ReplyDelete
    Replies
    1. වෙලෙන්නෝ එක්ව නොයති. නමුත් සිත් අත්නොහරිති.

      Delete
  2. ++++++++++++👌😊🙏

    ආයෙ එන්නම්.

    ReplyDelete
  3. ඇයි බං මෙහෙම එව්ව ලියන්නෙ?

    ReplyDelete
    Replies
    1. මොනා කරන්නද බං ජීවිතේ වුන දේවල්නෙ

      Delete
  4. සුභ අලුත් අවුරුද්දක් වේවා!

    ReplyDelete