ජීවිතේ එහෙමයි.

ජීවිතේ එහෙමයි.

මේක මගේ කතාව.නෑ මේක අපේ කතාව.උපන්දිනයක් නමක් ගමක් මතක නෑ.නෑ දන්නෙ නෑ.ඒවා මොකටද තියෙන්නෙ කියලවත් දන්නෙ නෑ.දන්න එකම දේ අපිව හදාන්න ජාති,කුලමල,ආගම් මුකුත් බලල නෑ. 

ජීවිතේ කවද හරි තමන් ගැන අප්පිරියාවක් දැනිල තියෙනවද,හිතිල තියෙනවද.මොකට මේ ලෝකෙට බිහිවුනාද කියල හිතිල තියෙනවද, කාගෙන්වත් අහල තියෙනවද. හරි ආස හිතෙන උත්තරයක් ලැබිල තියෙනවද.

මම ලොකු විසාලෙට මං ගැන හිතන් උන්න කෙනෙක් මහ එවුන් ලග ඉන්න කාලෙ. අපි හිටියෙ සේරටම වඩා ඉහල තැනක.ලෝකෙ කිසිම දෙයක් සදාකාලික නෑ කියන එක තේරුම් යන්නෙ මං අද ඉන්න තැන නිසා.වට වන්දනා ඕනි නෑ.කතාවට බහිමු.

අපේ මහ එවුන්ගෙ වැඩේ කොයි වෙලෙත් හැප්පෙන එක ගහ මරාගන්න එක.ඒකෙන් දුක් වින්දෙ අපි.අන්න ඒ වගේ සිදුවීමක් වුන අදුරු දවසක් නිසා අපිට උන් හිටි තැන් අහිමි උනා.වැටුනා පොලවටම.ඉහලම උන්නත් මං ආස කලා දවසක කොලපාට ගහ කොල අස්සෙ ඇවිදින්න. කරදරයක් වෙලා හරි මෙහෙම් ටුවර් එකක් ලැබුන එක ගැන මට සියුම් සතුටක් නොතිබ්බම නෙවෙයි.ඒත් ඒ සතුට මට හිතේ හැටියට විදගන්න ලැබුණනම්. අපිට සිද්ධ උනා සුළු මොහොතකින් හැන්ගෙන්න.ආයෙ කාටවත් හොයාගන්න බැරිවෙන්න.

ජීවිතේ අමාරුම කාලෙ කියල මං හිතන් උන්නෙ ඒ කාලෙ හැංගිලා උන්න කාලෙ.ඒ කාලෙ කොච්චර කටුකද කියනවන්ම් ආලෝකයෙ උන්නු මට අදුරක උන්න උනා.හැංගිලා ,තෙරපිලා. 

ඒත් දවසක් අපිට අවස්ථාවක් ලැබුන එලියට එන්න.අපි සේරම එක තැනකට එකතු උනා.පුලුවන් විදියට සැමරුව.නැටුවා.ඇත්තටම අපි නොහිතුව විදියට අපිට අවස්ථාවක් ලැබුන එතන ඉදන් ඉහලට එන්න.ලැබුන කිව්වට ලැබුනාම නෙවෙයි ලබල දුන්නා.හරියටම කිව්වොත් අපිව එක්ක ගියා.සුරංගනා ලෝකයක්ම මවල දීලා.

ආසාවෙන් පෝලිම් හැදිලා ගියාට එතනත් එක්‍තරා විදියක හිරකූඩුවක්.අපේම උන් ගොඩක් උන්න නිසා හිතේ බයක් සැකක් තිබ්බෙ නෑ.අනික කාලෙක ඉදන් උන්න කීප දෙනෙක් අපි එක්ක හිතවත් උනා.එයාල කිව්ව විදියට අපි තව කෙනෙක්ගෙ ආහාරයක් වෙන්නත් ඉඩ තියෙනවලු.ජීවිතේට මර බය කියනදේ දැනුනෙ අන්න ඒ දවසෙ.

ඊට පස්සෙ අපිට අපේ ජීවිතේ ගෙනියන්න පාරක් ලැබුන කවදාවත් නොහිතපු විදියට.හැබැයි අපේ එක එක කෙනා යන්න ඕනි පාර මොකක්ද කියන එක අපිට තීරණය කරන්නනම් ලැබුණෙ නෑ.අපිට යන්න උනේ උන්ට ඕනි පාරෙ.අපි කරන්න ඕනිදේ තීරණේ කලේ උන්.සමහරු මගින්ම හැරිලා උන්ගෙ බඩවල් වලට ගියා.තවත් උන් උන්ගෙ පහස වෙනුවෙන් වෙන්කර ගත්තා.සේරගෙන්ම ජරාම රස්සාව ලැබුනෙ මාත් එක්ක උන්න පිරිසට.

ජීවිතේ මොකක්ද කියල තේරුම් ගන්න පුලුවන් තැනක මං අද ඉන්නව.දිග සංචාරකයකට හැල හැප්පීම් වලට පස්සෙ.සැප නෑ ජීවිතේ හැමදාම.අපි බලාපොරොත්තු වෙන තරම් සුන්දරත් නෑ.ඒත් අද ඉන්න වෙලා තියෙන තැන ගැන තියෙන්නෙ දුකක් කලකිරීමක් අප්‍රසන්න හැගීමක්.මහ උන් එදා එහෙම හැප්පුනේ නැත්නම් මට අද මේ අසූචි වලක වතුර බින්දුවක් වෙන්න නෑ නේද කියන පසුතැවිල්ල සිතේ තියෙනව.ඒත් අපි මේ කරන්නෙ අපේ රස්සාව.මේ ලෝකෙ ජීවය පවත්වගෙන යන්න අපෙන් වෙන්න ඕනි යුතුකම.ජීවිතේ එහෙමයි.

ඉතින් ප්‍රේමණීය මිනිසුනි

ඉතින් ප්‍රේමණීය මිනිසුනි 

කුඩා දරුවන් ලන්ඩන් නගරයේ වීදියක , කුඩා පිටියක හෝ මිතුරු නිවසක කෙලි සෙල්ලමේ යෙදෙමින් සිටින්නට ඇත්තේ එය දෙවන ලෝක යුධ සමය බව නොදන්නා නිසා හෝ කුඩා මනසට කෙලිසෙල්ලමට මිස යුධ බිය ගැන සිතන්නට හැකියාවන් නොමැති නිසා වන්නට ඇත.

  නාසි ගිජුලිහිණින් අහස් ගැඹ සරමින් ගොදුරු සෙවූ බව ඔහු දැනසිටියානම්  මව පියා සහ සොහොයුරාගෙන් වෙන්ව මිතුරු කෙලියෙන් ප්‍රීතිවන්නට නොයන්නේය. වැඩිහිටියන්ද ඔහු ඔවුන් තුරුලේ තදින් හොවාගෙන ගිජු ලිහිණින්ට මුහුණදෙනු නිසැකය. එසේ වූවානම් ඔහුටත් තම පවුලේ අන් තිදෙනා සමඟම නිවසේ සුන්බුන් වලට යටව දැලි දූවිලි පිරි වාතයෙන් පෙනහලු පුරවාගන්නට සිදුවන්නට තිබිණ.

නමුත් සියල්ල ලෝකයේ සිදුවන්නේ එසේ නොවේය. මිතුරුකෙලියෙන් පසු ඔහු නිවසට පැමිණෙනවිට සුනු විසුනුවූ නිවසක් සහ ඊට යටව අවසන් හුස්ම හෙලූ පවුලක් ඔහුට හිමිකර දෙන්නට නාසි හමුදා සමත්වන්නේය. නිමේශයකින් ඔහුගේ ලෝකය දෙපායට සුන්ඹුන් ගොඩක් වූ පසු කුඩා සිතට මොනයම්වූ හැඟීමක් ජනිත වන්නට ඇත්ද. නාසින්ට එයින් පලක් නැත්තේය.  හිස්බව, අසරණබව සහ අහිමිවීමේ දුක සහිත මුහුණින් ඔහු බලා සිටිනුයේ දෙවියන් වඩිනා අහසින් යක්ෂයන් පැමිණි ආකාරය තේරුම් ගැනීමට නොහැකවය.

ඉතින් ප්‍රේමණීය මිනිසුනි අහස්කුස තුල  සුදු පරවින්ට තටු සැලීමටත් ඉඩක් වෙන් කරන්න.

• දෙවනලෝක යුදසමයේ ලන්ඩන් නගරට බෝම්බ හෙලූ පසු Toni Frissell ගේ කැමරා කාචයේ සටහන්වූ දසුනකි

නයිට් ඩ්‍රයිව්

නයිට් ඩ්‍රයිව්

ගුරුවරු හිතන් ඉන්නවනෙ සමාජය ගොඩනැගීමේ බර තියෙන්නෙ එයාලගෙ කරේය ඒ  නිසා  පාරෙ ඉන්නෙ බල්ලො පූසො උනත් යහමඟට ගැනීම එයාලගේ වගකීමක්ය කියල. 

පාසැල් දරුවෙක් උනත් පාසැලෙන් ඉවත්වුනාට පස්සෙ හදන්න උඩ පැනගෙන එන්නෙ අන්න එහෙව්  ඇත් ගොව්වො තමා. එකාතකට මෙව්ව එහෙම උන්දැලටත් හොද පාඩම් ඉතිං . උගත් පාඩම් හැමෝටම අදාලයි කියල හිතාගෙන කටයුතු කොලානම් හොදා.  අහ් කියන්න අමතක උනා. ගමේ පන්සලේ චීවරදාරීන්ටත් ඕක අදාලයි. කොහොම උනත් මැරෙණ එක අනුමත කලාට මරණ එක අනුමත කරල කිව්ව කියමනක් නෙවෙයි මේක.

    

ඒ කතාව අමතක කරහල්ලකො.

අපේ ගෙදර ඉදන් මං ඔය හෝම් සිටි එක කියල දාගෙන ඉන්න එකට යන්න පාරවල් කීපයක් තියෙනව. ඒකෙ කෙටිම පාර ටිකක් කැලෑවට තියෙන, වීදි ලාම්පු නැති වංගු වැඩි පාරක්.  වාහන දෙකක් මාරුකරගන්නත් ට්කක් විතර අමාරු කරනව දෙපැත්තෙ මාන කැලේ සහ පාරෙ ශෝල්ඩර්ස් හෝදගෙන ගිහින් නිසා. පාර දෙපැත්තෙ ගෙවල් තියෙන්නෙ අඩුවෙන්. ගෙවල් නැති හරිය තියෙන්නෙ කැලෑවට ගිය වතු. එහෙම නැත්නම් කුඹුරු.

හරිම සූන්දර පාරක්. පඹ වැල් එතුන කඳුරු ගස් පාරට නැවිලා. ඒ අස්සෙන් සුදුවට පිච්ච  මල් පිපිලා. වැහි බින්දු  ටික් ටික් හඬ දීගෙන කොල වලින් තව කොලයට පැනල දුවනව. තව මදිපාඩුවට ඉදුන වැල ගෙඩි දොහ් දොහ් ගාල පාරට වැටෙනව හවස් වෙනකොට වවුල්ලු ඒවාගෙ පදිංචි  වෙන නිසා. අතරින් පතර නරින්ගේ හූ හඬ රැහැයි නාදය  යටකරගෙන කන් බෙර වෙලට තට්ටු කරනව. ඔය අතරට බස්සො එක්ක තරහවුණ බස්සියො බස්සො අහන හැම එකටම "හ්ම් " කියන ශබ්දයත් එකතුවෙනව. ශබ්ද  එක්ක අලෝක රටා මවන කාණාමැදිරියො එයාලගෙ ජොබ් එක ලස්සනට කරනව සිත් වශීවෙලා යන විදියට. හරියටම අර ටිකට් නැති සිනමැටික් මියුසිකල්  ශෝ එක වගේ.

ඔය අලංකාර පාරෙ තවත් අලංකාරය වැඩිකරන්න සමත් සුනඛයො  ඉන්නෙ ජානාධිපති මන්දිරේට ගාඩ් එක දෙන පොලීසිය වගේ.  එක දවසක් මම ගණන් කලා. කිලෝමීටර් 4ක් ඇතුලත 27ක් හිටියා.  වැහි දවස්වලට පාර හරහා හෝදගෙන එන වැලි තට්ටු  වංගුවල තැම්පත් වෙනව. තව පොඩ්ඩෙන් අමතක වෙනව ගොයම් කපන කාලෙට අන්තරේ කොළබ එනකොට ජල ප්‍රහාර රථ තියෙනවා වගේ ටැක්ටර්, ගොයම් කපන විශාල අඳුරු යකඩ ගොඩවල්  පාර අයිනෙ, පාරෙන් බාගයක් වහගෙන හෝ මහ පාර මැදම උනත් තියෙන්න බැරි නෑ. වීදි ලාම්පු නැති අඳුරු පාරක  මහසෝනා හම්බෙනව වගේ තමයි ඉතිං. 

 විදුලි කොටයි  පරිසරයම අඳුරුයි එදා වැහි දවසක්. වතුර ගලයි පාරම සෝදන් හරි සුන්දර දවසක්. එලුවගෙ මල්ල තමා. 

මහ වැස්සෙන් පස්සෙ තාමත් පොද වැටෙන නිසා මම වාහනේ හිමින් හිමින් යනව කැලේක කුඹුරක රැය ගතකරන්න බය නිසාම. අඳුරු කැලෑ මන්ඩි කිට්ටුව මෙන්න මට මීටර් 10ක් 20ක්  ඉස්සරහින් යනව තාරුණ්‍යයේ  බලය ජවය රැගත් Ct100 එකක්. අහසෙ දෙයියො නැතුව පොලීසිය  ඉන්න නිසා උන්ට පේන්න නම්බර් ප්ලේට් එක හරවපු එකක්. හිමින් හිමින් ගිය කොල්ලට හොදට පාර පේන්න මගෙ ලයිට් එලිය වැටුනා විතරයි බ්‍රෑං බ්‍රෑං සද්දයක් එක්ක ටිකක් ස්පීඩ් එක වැඩි උනා. එකපාරටම අහසෙ උන්න පොලීසිය මූට කතාකලා වගේ බයික් එකේ ලයිට් එලිය අහසට විහිදුනා. ඉස්සර රෝදෙ ඉස්සුනා. මූ දැන්  ඉන්නෙ අලියගෙ නැට්ටෙ එල්ලුන ගමරාල වගේ. ඔහොම මීටර් 5ක් 10ක් ඉදිරියට  යනව. මූ එහෙමමයි. 

විදුලියක් කොටනවත් එක්කම මට සිහියට ආව මේ මූකලාන මැද මේ වගේ අනතුරු වලින් තොර සුන්දර පාරක මූ මේ අහසට ලයිට් ගහගෙන යන්නෙ මොලේ අබ ඇටේකට පොඩ්ඩක් වැඩි නිසා වෙන්න  ඕනි නේද කියල. ඒත් එක්ක මූ  අහසට එලිය දෙන්නෙ මගෙ වාහනේ එලිය තියන නිසානේදත් කියල. මිනිස්සු උනාම දැනගන්න ඕනි කාගෙවත් පහන් වලින් එලිය නොබල ඉන්න . මම වේගය තව ටිකක් අඩුකරල හෙඩ් ලයිට් ඕෆ් කලා. හිමින් පාර අයිනෙන් නතර කරගත්තා. දැන් ඉතිං සිප් එක ඇරගෙන හරි අලෝකය සපයා ගනින් කියල. සල බලාං ගාල සද්දෙකුත් ටිකකින් ඇහුනද මංදා. වැහි බින්දු සද්දෙ නිසා මට ඒක ශුවර් නෑ.  විනඩි 5ක් 10ක් පරිසර අලංකාරය විදිමින් එතෙනට වෙලා ඉදල නිවීහැනහිල්ලෙ මම ගෙදර ගියා.

පාරෙ ඉන්න උන්ට හොද නරක කියල දෙන්න  ඕනිම කියල නෑ ඉතිං.

 නොහදුනන්නී - 03

 

 

කටු ඔටුන්නේ සටපට ගා පොරි පීදෙන්නා සේ මල් පිපෙන්නට විය.

මල් පූදින විට බිඟුන් ඇදේ. බිඟුන් ඇදෙනවිට ගුමු ගුමුව ඇසේ. ඔය අතරින් පතර නිලමැස්සෙක් මංමුලාවූ සමනලියකගෙන් පාර ආසාගැනීමටද පැමිනිය හැක.

මොහොතක් නවතින්න. මා කොමාට නිල මැස්සා කීවායැයි වරදවා වටහා නොගන්න. නමුත් මල් ගොමුවක සුන්දරත්වය නිල මැස්සෙකුගෙන්ද බිඳි යා හැකිය. 

 

" ඕක අරං ගිහින් අහවල් පිටුවෙ අහවල් පැවරුම පන්තියට දෙනවා. මම ආයෙම එනකොට ඕක ඉවරකරල තියනවා "

 

ඒ පෙරකී නාදයයි.

 

මා ඉතා ශාන්ත පුද්ගලයෙකි. එය මැනවින් ඇයට හැගෙන්නට ඇත. ඒ හිස ඔසවාගන්නට නොහැකිවම පන්තියෙන් එලියට පල්ලම් බැසි නිසාය. ලැජ්ජාවූ නමුත් මා දැන් ඇයගේ පන්තිකාමරය දනී. ඇය මා පන්තිනායකයා බවද දනී. කටු වුවත් එය ඔටුන්නක් යැයි සිතා සිත සනහාගන්නට එයම කදිම හේතුවකි.

 

කණිෂ්ඨ අංශ කාර්‍යාලය යන අතරමග ඇයගේ පන්තිකාමරය පිහිටීම පන්තිනායිකාවගේ බරෙන් කොටසක් හෑල්ලු කල බව හැබෑය. හුණු කෑල්ලටත්, නාමලේඛන ආදිය ගෙන ඒමටත් මා ස්වකැමැත්තෙන්ම ඉදිරිපත් වීම නිසාය. මා දැන් දිනකට කිහිපවරක් ඇය ඉදිරියේ පෙනී සිටී. ඇය ඉදිරියෙන් ගමන් කරමි. 

එකල විලාසිතාවක් වූ බූල් ලේන්සුව සාක්කුවෙන් මදක් පෙනෙන්නට දමා ගමන් කරමි. අසල්වාසියෙකුගේ වීදුරු ඇස් යුවල පලදාගෙන ගමන් කරමි. බරට බරේ පොත් පත් ඔසවාගෙන ගමන් කරමි. ඔහේ කිසිදු අවශ්‍යතාවක් නැතිව වුවද ගමන් කරමි. එහෙත් ඇයගේ සෙලවීමක්වත් නැත. ඇය සෙලවෙන්නෙ නැතිමුත් දැන් දැන් ඇගේ මිතුරියන් සෙලවෙයි. මා පන්තිය අසලින් යනවිට ස්ස්ස් ශබ්දයක් ඇසෙයි. මිතුරියන් චියර් ලීඩර්ස්ලා ලෙස හැඟෙයි. 

 

සමහර තැටි රත් කිරීමට ගෑස් විතරක් මදිය. කටු සහිත දර අතුද යහමින් ඕනෑය. මේ තැටිය රත් කිරීමට මම ඇගේ මිතුරන් දෙදෙනෙකුට සමීප වීමි . මා දන්නා තොරතුරුද නොදන්නා ලෙස ඔවුන්ගෙන් දිනපතා අසයි. ඔවුන් මාගේ උනන්දුවේ තරම ඇයට කියනු ඇත. මේ මොලය ඉගෙනීමට යෙදවූවානම් යැයි ඔබට මෙන්ම මටද දැන් දැන් නොසිතෙන්නෙ නොවේය. මෙහෙයුම සාර්ථකය ඇය දැන් මා දුටුවිට ගමන් මඟ වෙනස් කිරිමට වෑයම් කරයි.

 

වාර්ශික අධ්‍යාපන චාරිකාවෙන් පසුදින පාසැල් පැමිනීම අවශ්‍ය නොවූවත් එතරම් නිදහස් දිනයක් නැතිකර නොගැනීමට පසුපෙල අප තීරණය කලෙමු. ආකිමිඩීස් දිය නෑමට ගත් තීරණය කෙතරම් ජීවත ගණනකට බලපෑමක් කලේද නමුත් එය ඉතිහසගත තීරණයකි. මෙයද එසේමය.

 

 

සිදුවීම වුනේ ඔන්න ඔය ඝණ්ඨාර කුලුනට එහා පැත්තෙ ටැප් එක ලග

 

නලජල පසුකම් මද වීම නිසා ඇය සහ පිරිවර දහවල් ආහාරයෙන් පසු අත සේදීමට කොටි අඩවියට පැමිණිය යුතුමය. දිය කඩිති භයානකය. දත් විලිස්සාගත් රකුසන් ඒ අසල රැක සිටී. පෙනුමෙනන් අපෙගෙත් රකුසන්ගේද වෙනසක් නැත්තේ නිදහස් දවස නිසාය. ඇය පැම්ණි විගස සගවාගෙන හුන් කැමරාව ගෙන " ක්‍රීක් , ක්‍රීක් " 

හඩින් මහ දවල් ෆ්ලෑශරයද දමා ඇය සිතුවම් කරගති. දැන් මා සතුටෙනි. අලෝකය වැදි ගෝනුන් සේ සියල්ලෝම මා දෙස බලාගත්වනම බලා සිටී. චූන් පාන් රථයක් ගිය පසු ඇතිවෙන්නාවූ නිශ්ශබ්දතාව පරිසරය ගිලගෙන සිටී. නමුත් මා සතුටෙනි.

 

නිශ්ශබ්දතාව පෑල දොරින් දිවයනු මට පෙනේ. වචන දෙකක් මා වෙත දිව එනු පෙනේ. 

කෝපය දෑසින් සට සට ගා කඩා හැලේ, මුව දෙපසින් දල දෙකක් මතුවූවාය. කෙස් පොල්කූරු වූවාය. ඈ පැරණි පන්සල් ඝණ්ඨාරයක් හැඬෙව්වාය.

 

" තමුසෙට පිස්සුද " 

 

ඒ ඈය. මා ප්‍රේම දැල එලමින් සිටි ඈය. කෝපවූ විට ගැහැණුන් එසේ වනවා ඇත. කෙසේ වෙතත් ඒ ඈය. ප්‍රේම කරනා ඈය. මා ඇය සමඟ ජිවත්විය යුතුමය. ඉතිං ඔන්න ඔහෙ පොඩ්ඩක් කේන්ති ගත්තාය පැත්තක් පාත් වෙන්නේ නැත්තේය. 

 

බලන්න ගැහැණිය දත් විලිස්සා ගත්තද , කෑ ගැසුවද , කෙස් අවුල් කරගත්තද කෙතරම් ලස්සනද ප්‍රේමනීයද. සිතට දැනෙන හැටිය. සිතට පිස්සුය. 

 

මා දැන් පෙරටත් වඩා සතුටෙනි. ඒ ඈ නිසාය. ඈ මා ඉදිරියේ මා සමඟ පලමු වචන කිහිපය කතාකර ඇත. මෙය ඉතිහාසගත තීරණයක් බව මා කීදේ සැබැවක් නොවේද ? මා සතුටෙනි. සිත සතුටෙනි.

එය බැනීමක් නොවේය. ආමන්ත්‍රණයකි.

 

තත්පර කිහිපයක සිදුවීම අවසන් වෙනවත් සමඟම මිතුරෙක් කැමරාව ඩැහැගෙන පන්තිකාමර අතරේ අතුරුදන් විය. කැමරාවේ අගය දන්නේ හිමිකරු නිසා ඈ එය කැබලි කරාවියැයි බියවීම සාදාරණය. 

ඒ සමඟ පැවති නොසන්සුන්බව අහවර වී සියල්ලෝම නොසතුටින් විසිර ගියහ. 

දැන් ඇත්තෙ බැරෑරුම්ම කටයුත්තකි.

 

කැමරාවෙ සේයාපටලය පරිස්සමෙන් ගලවාගත යුතුය. පාසැල් හැරුණු විගස චිත්‍රකලාවට දිව යායුතුය. එක් ඡයාරූපයක් පසුම්බියටත් තවකක් කාමරයෙ මේසය මතටත් ලෙස සකසාගත යුතුය. මනසින් රාමුකල පින්තූරවල හැඩ බලමින්ම කැමරාවෙ පසුකොටස ගලවා සේයාපටලය ගැලවීමයට අත යොමුකල විට " සිතිවිලි සිරවී හදවත පත්ලෙ ඉකිබිඳ වැලලී ගියේය " 

 

දුප්පත් කැමරාවට අප සේයාපටලයක් දමා නැත. අවුලක්ම නෑ ඈ කතා කලානෙ. ඊටත් වඩා සතුටක් කුමටද ?

 

 

-- ඉතිං අප නැවත හමුවෙමු ---

 2017 හෝ 2018දි රස්සාව කලේ බොරැල්ලෙ D.S සේනානයක එක ලග. උදේ 8ට වැඩට ගියාම ඕෆ් වෙන්නෙ රෑ 9ට. ඔතන ඉදන් 153 බස් එක ගන්න බොරැල්ලට යන්නෙ පයින්..

ඔය වෙලාවට බෑග් එකත් උස්සන් අන්තිම බස් එක අල්ලගන්න දුවන මිනිස්සුයි මහ හයියෙන් යන  වාහනයි හැර ඉදහිට බල්ලෙක් දෙන්නෙක් පමණමයි ඉන්නෙ පාරෙ.අනික් මිනිස්සු වේගෙන් ගමන්කලාට මම ආසම රෑට බිල්ඩින්වල ලයිට් බල බලා හිමින් යන්න.ඒක වෙනම ආතල් එකක්.. ලෝකෙ ලස්සනම රෑට.. බිල්ඩින් ගොඩකින් වටවුණු නගරෙක කියලත් ඒකෙ වෙනසක් නෑ.

 එක දවසක රෑ 9 පසුවෙලා මම කනත්තත් පහුකරගෙන කනත්ත පාර දිගේ එනව හිමින් වාහන බිල්ඩින් බල බලා..බොරැල්ලෙ ඔටෝමෝල් එක ඉස්සරහ පාරෙ අනික් පැත්තෙ තියෙනව පොඩි පුද්ගලික පාරක් SLP එකයි මානවහිමිකම් ගොඩනැගිල්ල ලග තියෙන වහලදාපු අඳුරු ගොඩනැගිල්ලයි අතර.පාර තරමක් අඳුරුයි.වීදි ලාම්පුවෙ එලිය  කණාමැදිරි එලියකට ටිකක් වැඩි ඇති. අතුරුපාර පහුවෙනවත් එක්කම මට ඇහුනා අත්පුඩි ශබ්දයක්.ඔෆීස් එකේ කොල්ලො බහුතරය ඔය වෙලාවට ගෙදර යන නිසා නතරවෙලා වටපිට බැලුවා.කවුරුත් නෑ... ශබ්දය එන්නෙ අඳුරු පාරෙන්.. 

කණාමැදිරි වීදිලාම්පුව යට අඩි 6ක්  විතර උස කලු කෙට්ටු ගෑනු කෙනෙක්දෝ කියල හිතෙන කෙනෙක් ඔලුවෙට සලුවකුත් දාගෙන හිටගෙන අතවනනව.ස්...ස්... කියනව..

මිත්‍රවරුනි මොන රාත්‍රී සුන්දරත්වය බැලීමක්ද අඩි 2,3ට මං බොරැල්ලෙ බස්ටෑන්ඩ් එකේ.වෙනද 153 යන එකා 176කටත් නැගල..

මොනවද බෑනො උඹ මේ දොඩවන්නේ

මගුලක් නොකා කොහෙමද දුව දෙන්නේ

හතර වරිගයක් නින්දාවට පත්වන්නේ

මගුලක් ඕනිමයි අපි දෑවැදි දෙන්නේ

අයවැය ගෙනාවේ මංගල මද්දහනේ

දෑවැද්දටත් බද්දක් ඇතිවය හැක්කේ

හෝටල් බද්ද පමණයි අඩුවී ඇත්තේ

මගුලක් එපා අපි හනිමුන් යන්නේ

නමක් නැතිකතාවක් -

 නමක් නැතිකතාවක් - 

බස් එකෙන් බැස්ස ගමන් හන්දියෙ ගාමිනී අයියගෙ තේ කඩේට යන එක දැන් පුරුද්දක් වෙලා.කැශියර් එක ලගට යනකොටත් ගාමිනී අයියා ඩන්හිල් එකක් මට දික් කරගෙන.

" මල්ලි බස් එකෙන් බහිනව දැක්ක මම. ඒක නිසා මේක එලියට ගත්තා. ප්ලේන්ටිය දාන්න කියන්නද මල්ලි ".

මිනිස්සු හරි පුදුමාකාරයි වෙලාවකට. ඉස්සර සිගරට් එකක් අරගන්න ගියාම බැනල එලවපු ගාමිනී අයියම දැන් සිගරට් එක මට දික් කරගෙන ඉන්නව. සිගරට් එක පත්තු කරගන්න ගමන් මට හිතුනෙ මේ වෙනස්වීම් ගැන. 

" උඹ තැන් තැන්වල සිගරට් බීලා එක එකා දැකල ගෙදරට කිව්වොත් උබට විසුමක් වෙන එකක් නෑ මල්ලි. සිගරට් බොන්නම ඕනිනම් මෙහෙ කඩේ කුස්සියට පලයං " 

මම ටවුන් එකේ සිගරට් එකක් බොනව දැකපු ගාමිනී අයියා වෙනස් උනේ අන්න එහෙම. මගෙ හොදට. එක්කො අපේ ගෙදර මිනිස්සුන්ගෙ හොදට.

සිගරට් එක පත්තුකරං පාර දිගේ ඇවිදින ගමන් කල්පනා කරන්න ආසාවක් තිබ්බට මාව මෙතනට හිරවුනේ එහෙම. දැන් මේ සේරම හැමදාම දුවන රවුමක් වෙලා. 

ෆේස්බුක් එකේ උඩ පහල යනකොට දැක්ක පෝස්‍ට් එක. පත්තු කරන් හිටිය සිගරට් එකෙන්ම මගෙ පපුව පුච්චල දානව වගේ හැඟීමක් එකතුකලේ ඇයි. මං මොකටද මේවාට රිදවගන්නෙ. ඒත් ඇයි මම රිදවගන්නෙ නැතුව ඉන්නෙ. බොන්න ඕනි ප්‍රශ්න ඇත්තටම මේවා. බොන්න ඕනි නෙවෙයි පහුගිය ටිකේ බිව්ව ප්‍රශ්නත් මේවාම තමා. 

" ආදරේ තනි වැරැද්දක් " නිරාලි කොහොමද මෙහෙම ඒවා ශෙයාර් කරන්නෙ ? එච්චර ආදරේ තිබ්බ කෙනෙක්. නිකන්ම පිඳුරු ගොඩක් වගේ වෙන්නෙ කොහොමද ? 

අපි හමුවෙලා අවුරුදුම දෙකක්. වෙන්වෙලා දැන් මාසයක් හමාරක් ඇති. ඇයි මෙහෙම වුනේ කියලවත් අපි තාම කතාකරල නෑ. කතාකරගන්න හිතුනත් ඒකට මුහුණ දෙන්න ශක්තියක් අපි දෙන්නටම නැතිව ඇති.

නිරාලි මට මුණගැහෙන්නෙ ඔෆීස් පාටි එකකදි. තරමක් වැදිලා හිටපු වෙලාවක. ධනීශ් අයියා කිව්ව කතාව හරි.වැදිලා ඉන්න වෙලාවට ඇහේ ඇලවෙන කෙල්ලො ජීවිත කාලෙටම හිතෙන් ගලවගන්න බෑ. ඒක හරියටම ආර්ථිකේ කෙලවෙලා ඉන්න රටක මහ බැංකුව සල්ලි අච්චු ගහනව වගේ කවදාවත් නතර කරගන්න වෙන්නෙ නෑ. 

"උඹල හරි අයියෙ උඹල දෙන්න හරියටම හරි" පොද වැස්සෙ හයියෙන් හයියෙන් ගෙවල් වලට දුවන මිනිස්සු දිහෑ බලාගෙන හිටපු මට ඒක කියවුනේ ලොකු දුම් ගුලියක් පිටකරනවත් එක්කම.

ධනීශ් කියන්නෙ සහෝදරයෙක්ට වඩා එහ ගියපු එකෙක්. කාලෙකට කලින් මට ඌ එක්ක තරම් වෛරයක් තියෙන්න නැතිව ඇති ඉස්කෝලෙ පඬු සිවුරා එක්කවත්. ජීවිතේට පාඩම් ගොඩක් කියල දුන්න ඌ මං එක්ක කතාකරල තියෙන්නෙ එකම එක දවසයි. ඒකත් බලෙන් මාව එක්කගෙන ගිහින් . ඒක හැම රසක්ම සමව තියෙන ජෑම් පේරගෙඩියක් වගේ කතාවක්.

ධනීශ්ව මම දන්න අවුරුදු 4කට කලින්.ඒ මගෙ එකම අක්කගෙ කොල්ල විදියට. දුරට දැකල තිබ්බ මිසක් කිසි දවසක මම ලගට දැකල හෝ කතාකරල නෑ. අඩුම ෆෝන් එකෙන්වත්. අක්ක මට ඌව සමීප කරන්න උත්සහ කරලවත් නෑ. දෙන්නගෙ සම්බන්ධය අවුරුද්දක් හෝ ඊට අඩු කාලයක් තියෙන්න ඇති. ඊට පස්සෙ අක්ක එයා ගැන කතාකරනව මම දැකල නෑ. දෙන්න දෙන්නව අමතක කරන්න ඇති. අක්ක එයාගෙ අලුත් ජොබ් එකත් එක්ක බිසී වුන නිසා වෙන්නත් ඇති.

ඊටත් අවුරුදු දෙකකට විතර පසු අක්ක දවසක්ම අම්මගෙ ඔක්කෙන් ඔලුව අහකට ගත්තෙ නෑ. මෙතුවක් කාලෙකට අක්කට ආදරේ පෙන්නව මම දැකල නැති තාත්තා අක්ක කන්න ආස කෑම ජාති සේරම සැරෙන් සැරේ ගෙනත් සාලෙ මේසෙ පුරවල තිබ්බ. මට වෙන්නෙ මොකක්ද වුනේ මොකක්ද කියන එක ගැන අවබෝධයක් නැතිවම දවසෙ ගෙවිලා ගියා. රෑ පුරාම ඕක කල්පනාකරපු මට පොට්ට කැස්බෑවට වගේ හඳ පෙනුනෙ ධනීශ්ගෙ ෆේස්බුක් ගිණුම බලනකොට . වෝල් එක පුරාම ඌගෙ වෙඩින් ෆොටෝස්. එක එකා විශ් කරල දාපු පෝස්ට්. ඉතිං මං ඌට වෛර නොකර වෙන මොකක් කරන්නද.

කාලය ගෙවිලා යන්නෙ පුදුම ඉක්මනට. එදා ඉස්කෝලෙ ගිය මම අද රස්සාවක් කරනව. අක්කත් සම්බන්ධකම් කීපෙක ආයෙ පැටලිලා ගැලවිලා ගියා. මට ධනීශ්ව අමතක වෙලා ගියා. සුනාමියට කලින් නිසල මුහුදක් වගේ අපේ ජීවිත ගෙවිලා ගියා. නිරාලි මගෙ ලෝකෙට ආව. මගෙ ලෝකෙ මල් පිපෙන්න ගත්තා. 

ඒත් එක දවසක අපේ එකෙක්ගෙන් මට ආපු කෝල් එක නිසල මුහුද දෙබෑකරගෙන සුනාමිය ගැලුවා. මම ගෙදර මල් පෝච්චි කුඩු කලා. අක්කට ගහන්න අත ඉස්සුවා. ඒත් ඒකිගෙ මූණෙ මම දැක්කෙ නෑ බයක්. අඩුම තරමෙ මම ඒ කරපු දේවල් ගැන කිසිම හැඟීමක්. පහුවදා උදේ මං උඹ එක්ක තරහ නෑ බං කියල අක්ක කිව්වත් මම ඒක පයිසෙකට මායිම් කලේ නෑ. මට ඕනි උනේ ඒකිව රැකගන්න. 

.

" සමහර දේවල් තේරුම්ගන්න උබ පොඩි වැඩී තාම. කෙල්ලෙක් උන්නට උඹ මහ මිනිහෙක් නෙවෙයි " අම්ම කිව්වෙ එච්චරයි. 

ඔය සිදුවීමට දැන් ඇති අවුරුද්දක් විතර. එදා ඉදං මං අක්කගෙ හැමදේටම හරහට හිටියා. ඒකි එක්ක රණ්ඩු කලා. 

"කසාද බැදපු මිනිහෙක් එක්ක තමුසෙට මොකටද සම්බන්ධකම් කිව්ව " 

ඒකි හිනාවුනා. එච්චරයි එච්චරමයි.හිනාවුනා විතරමයි.

ඔය සිදුවීමෙදි නිරාලිවත් මගෙ පැත්ත ගත්තෙ නෑ. කතාව තව දුර අරං යන්න මට දෙන්නවම අතට අහුවෙලා තිබ්බෙත් නෑ. 

ඔෆීස් එකෙන් කලින් පැන්න දවසක බියර් ටින් එකක් අතේ තියං මුහුද දිහෑ බලාගෙන ඉන්නකොට මම දෙයක් දැක්ක. කොච්චර කිව්වත් හැදෙන්නෙ නැති අක්කව දැක්ක. ධනීශ් ප..රයා. අක්කගෙ නලලට හාදුවක් දෙනව. බියර් කෑන් එක විසිකලද විසි වුනාද දන්නෙ නෑ. මාව ඒ පැත්තට දිවවුනා.

මිනිස්සු කොහොමද මෙහෙම සන්සුන්ව ඉන්නෙ.මම මෙච්චර දෙයක් කරලත්. අක්කව ත්‍රීවිල් එකකට ගොඩකරපු ධනීශ් වාහනේ නතර කලේ මාරවිල මචං එකේ මිදුලෙ. " මල්ලි බැහැපං " මගෙ පිස්සුවෙන් පස්සෙ ඌ කතාකරපු මුල්ම වචනෙ. 

" බියර් දෙකයි ඩන්හිල් හතරයි ඔම්ලට් එකයි ගේන්න " වේටර්ට ඒක කියනකොටත් ඌගෙ ඇස් තිබ්බෙ මගෙ මූනෙ. බියර් දෙක එනකොටවත් ඒක මගෙ මූණෙන් එහෙ මෙහෙ වෙනව මම දැක්කෙ නෑ. 

" උඹ බොනව කියල දන්නව.බීපන් " සීත බීර උගුරෙන් පහලට යනවට වඩා උගෙ වචනවල සීතලක් මට දැනුනා. 

" කවදාවත් වැදිලා ඉන්න වෙලාවක කෙල්ලෙක් දිහෑ බලන්න එපා මල්ලි.ඒක ජීවිතේට ඇස් වලින් ගලවගන්න බැරි වෙනව. මට අක්ක හම්බුනේ එහෙම "

"ලස්සන දවස් ජීවිතේ තිබ්බ. අක්කව මුලින්ම හම්බෙන්න යන දවසෙත් කලින් දවසෙ බීපුවගෙ ගඳ ගිහින් තිබ්බෙ නෑ. එරිස්ට්‍රෝෆ් දන්නවනෙ.පට්ට රසයි.ඒ උනාට ගඳයි බං "

" මල්ලි සමහර බැඳීම් තියෙනව ඒවා නිර්වචනය කරන්න කිසිම.හෝඩියක අකුරු නෑ බං. මිනිස්සු ලං වෙන්නෙ දාල යන්න නෙවෙයි තමයි. ඒත් සමහර වෙලාවට අපිට එහෙම කරන්න වෙනව.කාලය එහෙම කරවනව බං. ඒවා හරි වෙන්නත් පුලුවන් වැරදි වෙන්නත් පුලුවන්. ඒක හැමෝම බලන දකින විදියත් එක්ක සාපේශයි බං. සමහර විට මං මේ කියන බන උබට දැන් බයිලාවක් වෙන්න පුලුවන්.ඒත් දවසක උබ තේරුම් ගනී. ඒ දවස හැමෝටම එනව බං.කවදකම හරි."

" මං දන්නව උඹ මං එක්ක තරහයි.සමහර වෙලාට උඹේ අක්කටත් එහෙමයි.මටත් එහෙමයි බං. ජීවිතේ එහෙම තමා බං. "

" උබ දන්නවද අපි වෙන්වුනාට පස්සෙ හමුවෙලා තියෙන්නෙ අවස්තා දෙකයි බං. කලින් දවසෙ තමයි උඹ ගෙදර හෑවෙ. ඒකට අපි මුකුත් කියන්නෙ නෑ. ඒ තමා උඹ අක්කට තිබ්බ ආදරේ ." 

" මේ අපි අපිට තියෙන්නෙ ආලය බං. මං ඒකට ආදරේ කියල හෑල්ලු කරන්නෙ නෑ බං. මං ඒකට කියන්නෙ ආලය කියල. කවදහරි වෙන් වෙච්ච උන් දෙන්නෙක්ට මහ පාරකදි අහම්බෙන් හමුවුනත්, එන කෝල් එකකදි හඬ ඇහුනත් මුල්ම හමුවීමෙ වගේ ප්‍රබෝධයක්, ප්‍රීතියක් හිතට දැනෙනවනම් , බඩේ සමනල්ලු පියාඹනවනම් අන්න ඒක තමා බං ආලය. ඇලීම. ඕකට පණ්ඩිතයො ලඟ වෙන වෙන නිර්වචන ඇති. ඒත් මේක මගෙ නිර්වචන බං. අපි දෙන්න ලග තියෙන්නෙ එහෙම එකක්. "

" උබ හිතං ඉන්නව වගේ සම්බන්ධයක් අපි අතර නෑ. තියෙන්නෙ මේ ආලය විතරමයි බං. ඒක දෙන්නම කටින් පිට නොකරන, සීමා ඉක්මවා නොයන දෙයක්. උබේ අක්ක ඒකි තමා බං මට ජීවය වුනේ. මේක ගෞරවාන්විත හැඟීමක් බං. ඒකට කිලිටි එකතු කරන්න එපා බං "

" මුල්ම වතාවෙවත් උඹ ඇහුවද ඇයි අක්ක මාව හම්බුනේ කියල. අක්කට මොකක් හරි ප්‍රශ්ණයක් තිබ්බද කියල. ඇහුවත් උබට කියන්නෙත් නැතිවෙයි. උඹ තාම පොඩි එකානෙ එයාට. ඒක අමතක කරපං.

උබ ටෙලිපති දන්නවද ?.බැඳීම් අස්සෙත් ඒවා තියෙනව බං.අපි අපිට කතාකරගන්න සමහර දවස් තියෙනව බං. කෝල් එක ගත්ත ගමන් අහන්නෙ මොකක්ද අවුල කියල.

මං අද ජීවිතේ අතරමං වෙලා හිටපු දවසක්. මගෙ ජොබ් එක නැති වුනා බං අද. අක්කට ඕනි උනා මාව වැටෙන්න නොදී ඉන්න. හැමදේම හරියයි බය නැතුව ඉදිං කියන්න. ඒකයි අක්ක ආවෙ."

"උඹ අක්කට ගැහුව කම්මුල්පාරට රිදුනෙ මට බං. ජොබ් එක නැත්වුනාට වඩා මට ඒක රිදුනා බං. ඔය කෙල්ලට මං සීරීමක්වත් වෙන්න දීලා නෑ බං හිතට වද දුන්නට. උබවත් ඒකිට වද නොදී ඉන්න බලපං බං. " 

" හරි අමතක කරපං. මේක විතරක් මතක තියාගනින්. අහිමිවීම් හිමිවීම්වලට වඩා ප්‍රේමාන්විතයි. 

ලං වෙලා අතින් අල්ලං යන උන්ට වඩා වෙන්වෙලා දුරින් යන උන් හිතිං අල්ලං ඉන්නෙ. සදාකාලිකවම සුළැගිලි කොකු ගහගෙන " 

"මං දන්නව උඹ දවසක තේරුම් ගනී .දැන් යමං.මං ගේ ලගින් දාගෙන යන්නම් "

ඌ එකදිගට කියවගෙන ගියා.ඩන්හිල් 4ක් බියර් බෝතල් දෙකක් ඉවර වෙනකං එකදිගටම. ඒ සමහර දේවල් මට මතක නැහැ. මතක තියාගන්න ඕනි වුනේ නැහැ.

බයිලාව අහන් ඉන්න මට දැනුනෙ මෙහෙම හැඟිමක් කියල කියන්න තේරෙන්නෙ නෑ. ඒත් බියර් බෝතලේකට වෙරි නොවෙන මට ඇවිදගන්න කකුල් උස්සගන්න බැරි උනා.ඒවා ඒ තරමට සීතල වෙලා. එක්කො මගෙ ස්නායු පද්ධතියම සීතල වෙලා. අක්කට උස්සපු අත ගිනි ගන්නව දැනුනාවුනත් මම පොඩි කාලෙ සෙල්ලම් කරන්න ගත්ත ප්ලාස්ටික් සොල්දාදුවෙක් වගේ ගල්වෙලා. ඒත් තාම තුවක්කුව දික් කරගෙන . ධනීශ්ට. ඌ වැරදි. මොනව කිව්වත් ඌ වැරදී. 

------------ 

" මචං ගින්දර ටිකක් දියං "

ෆෝන් එකේ ඔලුව ඔබාගෙන මතක ලෝකෙ හිරවෙලා හිටය මම මෙලොවට ගෙනාවෙ ගින්දරක් ඉල්ලපු එකෙක්. ඌට පේන්නෙ නැද්ද මෙතන මගෙ පපුවම ගිනි ගන්නව කියල. තව ගින්දරත් ඉල්ලන්නෙ.

ලයිටරේ දික්කරපු මං නිරාලිට "ආදරේ තනි වැරැද්දක් ඒත් මට ඒක පුරුද්දක් ". කියල කමෙන්ට් එකක් දැම්ම ගමන් කලේ අක්කට මැසේජ් එකක් යවන එක 

" අක්කෙ මට සමාවෙයන් " 

" ඉන්න තැනකන් පරිස්සමින් ගෙදර වරෙන් .අපි කතාකරමු "

ඒ මගෙ අක්ක.මට තාම තේරුම් ගන්න බැරි හැඟීමක් විඳින මගෙ අක්ක.