ගහක මල් පිපිලා

ගහක මල් පිපිලා

"ගහක මල් පිපිලා "

රේඩියෝ එකේ ඒ සින්දුව ගිහින් ඉවර උනත් මගෙ ඔලුව ඇතුලෙ ඇහෙන්නම ඒක.......

ඇයි ද මංදා හැමදාම ඕක ඇහුනාම මට මතක් වෙන්නෙ කහපාටට මල් පොකුරු පිරුණු ඇහැල ගහක්.පොද වැස්සක්.අර මල් පොකුරු තෙමාගෙන පහලට බේරෙන වතුර බිංදු.....

"පුතේ ඔයාව තෙමෙනව" ඔය වීදුරුව වහගන්න.ඒ එහා පැත්තෙ ඉදන් ඉන්න ආච්චිගෙ කටහඩ.ඒ කටහඩ එක්ක අතට දැනුන සීතල තට්ටු කිරීම නිසයි මං කල්පනා ලෝකෙන් මිදුණෙ..

ජීවිතේ මං අකමැතිම දේ කල්පනාව බිදින එක.

වැහි පොද ... සීතල සුළග... ගහක මල් පිපිලා සින්දුව...

ආච්චි....ආච්චි..

ආච්චි ආයෙම මාව තල්ලු කලේ තවත් මනෝලෝකයකට....

සරාගෙ ආච්චිත් මේ වගේ..හරිම ප්‍රියමනාපයි..

සරාගෙ ඇගිල්ලට මං මුදුව දානකොට ආච්චි කිව්ව වචන..

"පුතේ මේකිට උන්නෙ මං විතරයි.අදින් පස්සෙ උඹ විතරයි."

හැමදාම මොනදේ කලත් ඔය වචන ඔලුවට අකුණක් වගේ ඇවිත් යනව.දැන් මේක හරිම වදයක්.....

දැන් නෙවෙයි මට එදා ඉදන්ම වදයක්.... මට ඒ ටික දැනුනෙම ඔලුව උඩින් ටොන් එකක බරක් අතෑරියා වගේ...

දාපු මුද්ද ගලවල ගන්න ඒ වෙලේම නොහිතුනා නොවුනත් ඒක කරගන්න බැරි උනේ ඒ අහිංසක ඇස් ගැන තිබ්බ අනුකම්පාව නිසා... එක්කො සේරම නෑදෑයො ඉස්සරහ මට අම්මලට ලැජ්ජා කරන්න තරම් හයියක් නොතිබ්බ නිසා..

එදා ඉදන් දැන් අවුරුදු දෙකක් කිට්ටු වෙන්න ඇවිත්.. සරා මගෙ කසාද ගෑනී.. නෑ ... ඇත්තටම ඒ ගෙදර ගෑනි...

සියුමැලි කටහඩ, සියුමැලි වචන , වෙලාවකට නම් අදහසුත් සියුමැලී තමයි...වැඩත් සියුමැලී...

වයස් පරතරේ වැඩි උනාම ඔහොම දැනෙනව කියල හිත එතන තියාගන්න උපදෙස් දුන්න උන් ඕනි තරම්...

මගෙ හිත කියන්නෙ මගෙ දෙයක් ඒක කොහොමද කවුරුවත් කියන පාරවල යන්නෙ...

"උඹේ හිත හැමදාම යන්නෙ ආයාලෙමයි සහෝදරයා..."

බෝතලයක අඩිය දකින හැම වෙලාවෙම මගෙ හිත මටම කියාගන්න පුරුදු වෙලා උන්න වචන...

ආච්චි...සරා.. වැස්ස... වැහි තුවානමට තෙත් වෙලා සීතල වුණ පරණ මතක...

වෙලාව 5.30යි උදේ ගෙදරින් එලියට ඇවිත් ඕෆ් කරගත්ත ෆෝන් එක... තාමත ඕෆ්.... මං ඉස්සර මෙහෙම ඉදල නෑ....

ෆෝන් එක ඕෆ් කරන් තනියම තනිවෙන්න හදල නෑ..

එතකොට මේ ඉන්නෙ මම නෙවෙයිද..??..

ඔෆීස් එකේ හරියට වැඩක් කලාද...ඒ ගැන හරි මතකයක් නෑ...

එතකොට මං මේ ඉන්න බස් එක...කොට්ටාව .....

කොට්ටාවට මං යන්නෙ මොකටද... එහෙ ගියෙ මීට අවුරුදු 2,3කට කලින්... මං මේ යන්නෙ අතීතයට යන ගමනක්ද??...

හවස ඕෆ් උනාට පස්සෙ මං රශ්මිව බෝඩිමට දාන්න ගිය බස් එක...

මගෙ කසාදෙන් පස්සෙ රශ්මි ඔෆීස් එකෙන් අස්වෙලා ගියා...රටත් දාල ගියා..

මං යන්නෙ ඒ මතක පස්සෙද....

සරා මාව රවට්ටන්න බොරු කිව්වද ?.ඇත්තටම මං තාත්ත කෙනෙක් වෙන්න යනවද... සරා කවදාවත් බොරු කියන ගෑනියෙක් නෙවෙයි.... ඒ මූනෙ තිබ්බ හිනාවෙ හැටියට බොරුවක් වෙන්නම බෑ...

ඒ වචන වලට මං මෙච්චර පිස්සෙක් වගේ හැසිරෙන්න ඕනිද??

තාත්ත කෙනෙක් වෙන්න යනවනම් ඇයි මට මෙහම පාලුවක් තනිකමක් දැන්නෙ...??

ෆෝන් එක ඔන් කලේ මං නොවන මමමයි...හිතලා කලා නෙවෙයි ඔන් උනා..

බීප්..බීප්... මැසේජ් 2ක්.මිස්කෝල් ඇලට් 1ක්... දවසම ඕෆ් කරන් ඉදලත් මැසේජ් 2ද..

මිස්කෝල් එක සරාගෙන්..දවල්ට කෑවද අහන්න ගත්ත සුපුරුදු කෝල් එක...ඒක එයාගෙ දින චරියාවෙ කොටසක්..එයා කොහෙ උන්නත් ඒ කෝල් එක වෙලාවට එනවමයි.. ඒ ගෑනිට පිස්සු..

මැසේජ් එක...ඕපන් කරනවද...

මං මේ මැසේජ් වලට බයේ ෆෝන් එක ඕෆ් කරගෙන උන්නා නෙවෙයිද...

මට අනවශ්‍යය බැදීම ඕනි නෑ කියල හිත තද කරගන්න උත්සහ කලාද ... ඔව් ... එහෙම තමයි...

ඒත් මං ... මාව ගිලගන්න හදන ඒ ඇස්... ඒ පහස...

ඒ ඇස් වල තියෙන ජවය සරාගෙ අහිංසක ඇස් වල නෑ..සරාගෙ ඇස්වල හැමදාම තිබ්බෙ බලාපොරොත්තු .. මාව එයා ලග විතරක් නතර කරගන්න අධිෂ්ඨානයක්...

ඒ ඇස් කොයිතරම් මගෙ ඇස් වලට බැදිලද... ඒ ජවය... මාව කුල්මත් කරන්න පුලුවන් වුන ඒ උණුසුම ....

"මිනිහො කොහෙද ඉන්නෙ,ඊයෙ රෑ ඉදන් තාම පැලෙනවද?"

ඒ ඇස් ලොකු වෙලා... මැසේජ් එකේ අකුරු අස්සෙන් එබීගෙන ඉන්නව... රිප්ලයි නොකරම ෆෝන් එක සාක්කුවෙ ඔබාගත්ත මම ආයෙම කල්පනා ලෝකෙ....

ඉස්සර මම මෙහෙම නෑ...

රශ්මි කියන්නෙම... ඔයාව ලබන්න මං පිං කරල තියෙන්න ඕනි කියල...බැන්ද දවසට ඔයා මාව බබෙක් වගේ බලාගනී...

ඇත්තටම මං ඒකාලෙ රශ්මිට මගෙ ඇතුලෙ ඉන්න සතාව නොපෙන්නා උන්නද ?? එහෙම නැත්නම මං සතෙක් උනේ මේ අකමැති වෙන්න බැරිකමට උන කසාදෙන්ද ??...

          ඩන්හිල් එකක.. සීතලට දැනෙන දුම් ගුලියකට උගුර හිර කලා වගේ දැන්නෙ...

රශ්මිගෙ මතකයන්... හැමවෙලේම පපුව හිර කරවනව...

සිගරට් දුම පිරුණු කාමරේ... දුමට ඇස්වල කදුලු පුරවගෙන තුරුල් වෙලා ඉන්න රශ්මි...

පත්තු කරපු සිගරට් එක පිච්චිලා ඉවර වෙනකන් තොල් සිපගත්ත රශ්මි....

ආයෙමත් මනෝලෝකයකට බාදාව.... සරා....රශ්මිව මගෙන් ඈත් කරවපු බාධකය..

"මහත්තයා...ඔයා එනගමන් නේද ?..රෑට කැමට මොනවද හදන්නෙ.."

"මම එන්න රෑ වෙනව කන දෙයක් කාල නිදාගන්නව වදයක් නොවී"

මං කිව්ව නෙවෙයි කියවුණා...සරාට කියන්න වචනයක්වත් ඉතුරු නොකර මං කෝල් කට් කලා..

"මම එනව බබා...රෑට කෑම අරං එන්නම් " 

අර ඇස් වලට රිප්ලයි කලා..

සීතල වැහිපොද කොච්චර වැටුනත් අර ඇහල මල් ඉන්නෙ පාලුවෙන්...

ජීවිතේට පාලුව දැනුනාම අපේ හිත් මල පෙරේත වෙනව.... අපිට දැනෙනම දේවල් වෙනුවෙන්....

©මුදියන්සෙ මලයා

 --ජර්මානු යුධ ටැංකියට එරෙහිව ජර්මානු ශෙපර්ඩ්--

 

 

ලෝකය පුරාම මිනිසුන් වෙනුවෙන් සතුන් තමන්ගේ ජීවිතයෙන් වන්දිගෙවන අවස්තා ගැන අපි හොදටම අහල දැකල තියනව. කාන්තාවෝ අනේ අපි සත්ව හිංසාවට විරුද්ධයි  කියල සුනඛයො වඩාගෙන කිස් කරන වෙලාවට මූනෙ උලාගෙන ඉන්න මේකප් තට්ටුවත් ඉතිං සතුන් හරහා පරීක්ෂණ  වලට ලක්කරපු ඒවා තමා. ඔය කතා කොහොම උනත් මේ කතාව යුධ කටයුතු සදහා සතුන් යොදා ගැනීම ගැන.

ඉතිහාසයේ සිට අද දක්වාම අලි ඇතුන්, පරවියන්, ඌරන්, දියබල්ලන්, සුනඛයන්, වවුලන් හා ඩොල්ෆින් මත්ස්‍යයන් ඇතුලු සත්ව වර්ග යුධ කටයුතු  සදහා යොදාගන්නව. මේ අතරින් සෑම රටක්ම යුධ කටයුතු සදහා සුනඛ වර්ග යොදා ගැනීම වත්මන වන විට සාමාන්‍ය  කරුණක් . මේ එයින් රතු හමුදාවේ යුධ ටැංකි නාශක සුනඛයින්ගේ කතාව.

රුසියානු සිවිල් යුද්ධය රතු හමුදාව ජය ගැනීමෙන් පසුව 1924දි තමයි සෝවියට් සමාජවදී ජනරජයේ  විප්ලවීය හමුදා කවුන්සිලය රතු හමුදාවට සුනඛයන්  ඇතුලත් කරගන්න අවසර දෙන්නෙ. මෙහිදී ඔවුන් බලාපොරොත්තු  වූනේ
ප්‍රථමාධාර සැපයුම් , සන්නිවේදනය වේගවත් කරගැනීම, පුද්ගලයන් ලුහුබැඳයාම , කුඩා භාණ්ඩ  ප්‍රවාහනය වැනි කටයුතු සුනඛයන් හරහා ඉටුකරගැනීම. සුනඛයින් ඇතුලත් කරගැනීමට අවසර ලැබුනත් සුනඛ පුහුණුකරුවන් රතු හමුදාව තුල නොවීමේ ගැටලුවට මුහුණදෙන්න ඔවුනට සිදුවෙනව. සර්කස්කරුවන් හා දඩයම්කරුවන් වැනි සුනඛයන් හැසිරවීමට හැකි ඕනෑම අයෙකුට රතු හමුදාව තුල ඉඩහසර විවරවන්නේ මේ ගැටලුවට පිලියමක් විදියට.

මෙතෙක් හමුදාව තුල සුනඛයින් යොදාගෙන ඉටුකරගන්න බලාපොරොත්තු  වූ කරුණු වෙනස් මඟකට යොමුකරන්නේ දෙවන ලෝක යුද්ධයේ නැගෙනහිර සටන් බිම. සෝවියට් පාබල හමුදාවන්ගේ ගමනට දැඩි තර්ජනයක් දෙන්න ජර්මානු යාන්ත්‍රික බලඇණි සමත් වීම නිසාම සෝවියට් බලධාරීන්ට අඩු වියදම් නව ආයුධවල අවශ්‍යතාව  දැනෙන්න පටන් ගත්‍තා.
මූලිකම අවශ්‍යතාව වුනේ ජර්මාණු යුධ ටැංකි විනාශ කරන්න ආයුධයක් නිශ්පාදනය කිරීම. මේ අවස්තාවෙදි තමයි " යුද ටැංකිනාශක සුනඛයින්" කරලියට ගේන්න බලධාරීන් සැලසුම් කරන්නෙ.

ජර්මානු යුධ ටැංකි වලට එරෙහිව ජර්මානු ශෙපර්ඩ් වර්ගයේ සුන්ඛයින් යොදාගන්න තීර්ණය වෙන්නෙ පුහුණු කිරීමේ පහසුව නිසා. සුනඛයින් ටැංකි වෙත දිවගොස්  පිටෙහි රදවා ඇති බෝම්බ ඇටවුම එහි ඇති නූලක් කටින් ඇදීම මඟින් බිම හෙලා නැවත පුහුණුකරු වෙත පැමිණීමත්  හෙලන බොම්බය  ටයිමරයක් හෝ දුරස්ථ  ඩෙටනේටරයක්  මඟින් පුපුරුවා හැරීමටත් මූලික සැලසුම්  සකස්වුණා.  නමුත් මාස හයක පුහුණුවකින් පසුවත් නිසියාකාරව  මෙම ක්‍රියාවලිය ඉටුකිරීමට සුනඛයින් සමත්වන්නේ නැහැ.

පුහුණුව සරල කලහොත් මෙහෙයුම සාර්ථක කරගතහැකි යැයි සිතු රුසියානුවන් නව බෝම්බ ඇටවුමක් නිර්මාණය කරන්නෙ කලු පැල්ලමක් දෝතින් ගෙන මුහුණේ තවරගනිමින්. මේ ඇටවුම නිසා සුනඛයන්ට බෝම්බය බිම හෙලා ආපසු පැමිනීම පුහුණු කිරීම අනවශ්‍යය වුණා.  සුනඛයාගේ ප්‍රමාණය අනුව නිර්මාණය කරන ලද බෑගයක කිලෝග්‍රෑම් 11ක් පමණවූ බෝම්බයක් සහ එයින් ඉහලට එසවුනු ලීවරයකින් නව ඇටවුම සමන්විතයි. සුනඛයින් සතුරු ටැංකි යටට රිංගා යාමේදී ටැංකි බදෙහි වදින ලීවරය ක්‍රියාත්මක වී බෝම්බය පුපුරායාම අපේක්ශිත මිලේච්ඡ විසදුම වුනා. මෙලෙස පුහුණුකල සුනඛයින් 30 දෙනෙක් සහ පුහුණුකරුවන් 40 දෙනෙක්ගෙන් යුත් පලමු යුධ ටැංකිනාශක සුනඛ  කන්ඩායම යුධ පෙරමුණට එක්වූයේ 1941 වසර මැදභාගයේදීයි.

යොදාගත් බොම්බ බෑගයේ සැලසුම

පලමු යුධ ටැංකිනාශන සුනඛ කණ්ඩායම යුධ පෙරමුණ වෙත ගමන් කරමින්

වසර ගණනාවක් තිස්සේ ඇවිලයන යුද්ධයක් කියන්නෙම ආර්ථික ඝාතකයෙක්. මේ නිසාම තම සම්පත් ඉතිරි කර ගැනීමට සිතූ රුසියානුවන් සුනඛයින් පුහුණු කිරීමට තුවක්කු බාවිතා කලෙ නැහැ. තුවක්කු හඬට හුරුවක් නොමැති නිසා සුනඛයන්  කලබල වී ආපසු දිවවිත් රුසියානු වාහන යටට රිංගා යාමත් , සොල්දාදුවන් පිරි යුධ අඟල් වෙත දිවයාමත් මඟින් රුසියානුවන්ටම අලාබ සිදුවන්නට පටන් ගත්තා. සජීවී පුපුරණ ද්‍රව්‍ය පැස සහිත සුනඛයන්ට මරණයේ රේඛාව පසු කිරීමට කිසිදු ඉඩක් නොලැබෙන්නේ ආපසු දිවඑන විට රුසියානු මැශින් තුවක්කු  උන්ඩ මඟින්  ඔවුන්ගේ සිරුරු පසාරු කිරීමට අණ ලැබීමත් සමඟයි.  තම හමුදාවට සිදුවන හානි වලක්වා ගැනීමට මෙලෙස මිලේච්ඡත්වය  මුදාහැරීම සුනඛ පුහුණුකරුවන් විවේචනය කිරීම නිසාම   ඔවුන්ගේ ඉදිරිකාලය බලහත්කාර කම්කරු කඳවුරුතුලට ගාල් කිරීමට රුසියානු බාලධාරීන් පසුබටවුනේ නැහැ.

මෙම පුහුණුවේ හිඩැස් වඩා හොදින් රුසියානුවන් විදවාගන්නෙ  ජර්මානු හා රුසියානු යුධටැංකි අතර වූ සටන් වලට සුනඛයින් යොදාගැනීම සමඟයි.  වෙඩි හඬට බියවීමත් සමඟ නුහුරු නුපුරුදු ජර්මානු ටැංකි වෙනුවට තමන්ට හුරුපුරුදු පෙනුමෙන් හා සුවඳින් යුත් රුසියානු ටැංකි යටටම සුනඛයන්  රිංගා යන්නේ  මිතුරු රුසියානුවන් තම ජීවිතය බේරාගනු  ඇතැයි සිතා වන්නට ඇති. නමුත් මිලේච්ඡ රුසියානුවන්ට සුනඛයින් තවත් එක් යුධ මෙවලමක් පමණයි. මෙම සුනඛ මෙහෙයුමෙන් හොදින් හෙම්බත්වූ රුසියානුවන් 1942 වසර වනවිට නව විකල්ප ආයුධ නිපදවාගත් නිසා සුනඛයින් බාවිතය අවම කලත්  අසාර්ථක ටැංකිනාශක සුනඛ පුහුණුව නිල වශයෙන් අවසන් කරන්නෙ 1966 වසරේදීයි.

කිනම් වංශෙයේ  අය වුවත් තමන්ගෙ වංශය කබල් ගාමින් අපිතමයි හොදටම කලේ කියාගන්නේ තමන්ගෙන් සිදුවූ වැරදි අඩුපාඩු ලෝකයට වසන් කරගනිමින් පිරුවට පෙරවාගැනීමටමයි. රුසියානු යුධවාර්ථා සුනඛ මෙහෙයුම් අති සාර්ථක බවත් දෙවන ලෝක යුද්ධයේදී ජර්මානු ටැංකි 300කට පමණ පහරදීමට සමත්වූ බව ලේවැකි පෑනකින් රන් අකුරින් ලියාගන්නේ පෙර කියමන නැවත නැවතත් සනාථකරමින්.
එය එසේ ලියවාගත්තත්  සුනඛයින් තරමක් හෝ සාර්ථක වුණ බවට සදහන් වෙන්නෙ සුනඛයින් 16ක් විසින් ජර්මානු ටැංකි 12ක් kursk යුධපිටියේදී විනශ කිරීමයි.

 කෙසේ වෙතත් සීමිත සුනඛයින් සංඛයාවක් යොදාගනිමින් එයිනුත් කොටසක් මරාදමමින් සිදුකල මෙම මෙහෙයුම අසාර්ථකව අවසන් වීමම මානූශීයත්වය අගයන සමාජය ලැබූ ජයග්‍රහණයක්. යුද්ධය කෙතරම් මානූශීයදැයි, තම පාර්ශවය කෙතරම අහිංසකදැයි උලුප්පා පෙන්විමට උත්සාහ කලත් දිය යට සඟවන රබර් බෝලයක් සේම අමානුෂිකත්වයත්  සැගවීමට හැකියාවක් නැහැ. එය මිහිමත ඇතිවූ පලමු යුද්ධයේ  සිටම මේ සියවස දක්වාම පවතින පැවති යුද්ධ සදහා අදාල වෙන කරුණක්. යුධ ඉතිහාසයේ  මිලේච්ඡ  කලුපැල්ලම් සදහටම මතකයේ රඳවාගනින් පාඩම් උගෙනගනිමින්  මානුශීයත්වය සැමට බෙදාහල හැකි යුගයක් උදාකරලීමට අපි සැවොම උත්සහ කලයුතුමය.

තරුවක්

සරුවටම එතුනුවරුවක්.  හොයන්නේ හිතඑකම උරුවක්  ජීවිතේ කෙලින් කලකරුවක් 

 නුබත් මට

 

කඩාවැටෙනා එකම

තරුවක්...      

ෆර්දාව

ෆර්දාව

ආදරේ පුරෝගෙන

රෝස මල සිම්බා...

මහ එවුන් ඇවිලෙද්දි

බෝට්ටුත් පැද්දා...

ආදරේ වින්දා....

රෝමයත් ගිනිගද්දි

වීනාව වැයුනා...

ෆර්දාව තෙමාගෙන

උණු කදුලු වැස්සා...

බුදුන් පල්ලා

මං දෙවියො යැද්දා...

කාගෙන්ද පලිගන්නෙ

කාලි මෑනිත් ඇහුවා ..

ආල්ලාහු අක්බර්

මං වචනෙ දුන්නා....

ජීවිතේ එහෙමයි.

ජීවිතේ එහෙමයි.

මේක මගේ කතාව.නෑ මේක අපේ කතාව.උපන්දිනයක් නමක් ගමක් මතක නෑ.නෑ දන්නෙ නෑ.ඒවා මොකටද තියෙන්නෙ කියලවත් දන්නෙ නෑ.දන්න එකම දේ අපිව හදාන්න ජාති,කුලමල,ආගම් මුකුත් බලල නෑ. 

ජීවිතේ කවද හරි තමන් ගැන අප්පිරියාවක් දැනිල තියෙනවද,හිතිල තියෙනවද.මොකට මේ ලෝකෙට බිහිවුනාද කියල හිතිල තියෙනවද, කාගෙන්වත් අහල තියෙනවද. හරි ආස හිතෙන උත්තරයක් ලැබිල තියෙනවද.

මම ලොකු විසාලෙට මං ගැන හිතන් උන්න කෙනෙක් මහ එවුන් ලග ඉන්න කාලෙ. අපි හිටියෙ සේරටම වඩා ඉහල තැනක.ලෝකෙ කිසිම දෙයක් සදාකාලික නෑ කියන එක තේරුම් යන්නෙ මං අද ඉන්න තැන නිසා.වට වන්දනා ඕනි නෑ.කතාවට බහිමු.

අපේ මහ එවුන්ගෙ වැඩේ කොයි වෙලෙත් හැප්පෙන එක ගහ මරාගන්න එක.ඒකෙන් දුක් වින්දෙ අපි.අන්න ඒ වගේ සිදුවීමක් වුන අදුරු දවසක් නිසා අපිට උන් හිටි තැන් අහිමි උනා.වැටුනා පොලවටම.ඉහලම උන්නත් මං ආස කලා දවසක කොලපාට ගහ කොල අස්සෙ ඇවිදින්න. කරදරයක් වෙලා හරි මෙහෙම් ටුවර් එකක් ලැබුන එක ගැන මට සියුම් සතුටක් නොතිබ්බම නෙවෙයි.ඒත් ඒ සතුට මට හිතේ හැටියට විදගන්න ලැබුණනම්. අපිට සිද්ධ උනා සුළු මොහොතකින් හැන්ගෙන්න.ආයෙ කාටවත් හොයාගන්න බැරිවෙන්න.

ජීවිතේ අමාරුම කාලෙ කියල මං හිතන් උන්නෙ ඒ කාලෙ හැංගිලා උන්න කාලෙ.ඒ කාලෙ කොච්චර කටුකද කියනවන්ම් ආලෝකයෙ උන්නු මට අදුරක උන්න උනා.හැංගිලා ,තෙරපිලා. 

ඒත් දවසක් අපිට අවස්ථාවක් ලැබුන එලියට එන්න.අපි සේරම එක තැනකට එකතු උනා.පුලුවන් විදියට සැමරුව.නැටුවා.ඇත්තටම අපි නොහිතුව විදියට අපිට අවස්ථාවක් ලැබුන එතන ඉදන් ඉහලට එන්න.ලැබුන කිව්වට ලැබුනාම නෙවෙයි ලබල දුන්නා.හරියටම කිව්වොත් අපිව එක්ක ගියා.සුරංගනා ලෝකයක්ම මවල දීලා.

ආසාවෙන් පෝලිම් හැදිලා ගියාට එතනත් එක්‍තරා විදියක හිරකූඩුවක්.අපේම උන් ගොඩක් උන්න නිසා හිතේ බයක් සැකක් තිබ්බෙ නෑ.අනික කාලෙක ඉදන් උන්න කීප දෙනෙක් අපි එක්ක හිතවත් උනා.එයාල කිව්ව විදියට අපි තව කෙනෙක්ගෙ ආහාරයක් වෙන්නත් ඉඩ තියෙනවලු.ජීවිතේට මර බය කියනදේ දැනුනෙ අන්න ඒ දවසෙ.

ඊට පස්සෙ අපිට අපේ ජීවිතේ ගෙනියන්න පාරක් ලැබුන කවදාවත් නොහිතපු විදියට.හැබැයි අපේ එක එක කෙනා යන්න ඕනි පාර මොකක්ද කියන එක අපිට තීරණය කරන්නනම් ලැබුණෙ නෑ.අපිට යන්න උනේ උන්ට ඕනි පාරෙ.අපි කරන්න ඕනිදේ තීරණේ කලේ උන්.සමහරු මගින්ම හැරිලා උන්ගෙ බඩවල් වලට ගියා.තවත් උන් උන්ගෙ පහස වෙනුවෙන් වෙන්කර ගත්තා.සේරගෙන්ම ජරාම රස්සාව ලැබුනෙ මාත් එක්ක උන්න පිරිසට.

ජීවිතේ මොකක්ද කියල තේරුම් ගන්න පුලුවන් තැනක මං අද ඉන්නව.දිග සංචාරකයකට හැල හැප්පීම් වලට පස්සෙ.සැප නෑ ජීවිතේ හැමදාම.අපි බලාපොරොත්තු වෙන තරම් සුන්දරත් නෑ.ඒත් අද ඉන්න වෙලා තියෙන තැන ගැන තියෙන්නෙ දුකක් කලකිරීමක් අප්‍රසන්න හැගීමක්.මහ උන් එදා එහෙම හැප්පුනේ නැත්නම් මට අද මේ අසූචි වලක වතුර බින්දුවක් වෙන්න නෑ නේද කියන පසුතැවිල්ල සිතේ තියෙනව.ඒත් අපි මේ කරන්නෙ අපේ රස්සාව.මේ ලෝකෙ ජීවය පවත්වගෙන යන්න අපෙන් වෙන්න ඕනි යුතුකම.ජීවිතේ එහෙමයි.

ඉතින් ප්‍රේමණීය මිනිසුනි

ඉතින් ප්‍රේමණීය මිනිසුනි 

කුඩා දරුවන් ලන්ඩන් නගරයේ වීදියක , කුඩා පිටියක හෝ මිතුරු නිවසක කෙලි සෙල්ලමේ යෙදෙමින් සිටින්නට ඇත්තේ එය දෙවන ලෝක යුධ සමය බව නොදන්නා නිසා හෝ කුඩා මනසට කෙලිසෙල්ලමට මිස යුධ බිය ගැන සිතන්නට හැකියාවන් නොමැති නිසා වන්නට ඇත.

  නාසි ගිජුලිහිණින් අහස් ගැඹ සරමින් ගොදුරු සෙවූ බව ඔහු දැනසිටියානම්  මව පියා සහ සොහොයුරාගෙන් වෙන්ව මිතුරු කෙලියෙන් ප්‍රීතිවන්නට නොයන්නේය. වැඩිහිටියන්ද ඔහු ඔවුන් තුරුලේ තදින් හොවාගෙන ගිජු ලිහිණින්ට මුහුණදෙනු නිසැකය. එසේ වූවානම් ඔහුටත් තම පවුලේ අන් තිදෙනා සමඟම නිවසේ සුන්බුන් වලට යටව දැලි දූවිලි පිරි වාතයෙන් පෙනහලු පුරවාගන්නට සිදුවන්නට තිබිණ.

නමුත් සියල්ල ලෝකයේ සිදුවන්නේ එසේ නොවේය. මිතුරුකෙලියෙන් පසු ඔහු නිවසට පැමිණෙනවිට සුනු විසුනුවූ නිවසක් සහ ඊට යටව අවසන් හුස්ම හෙලූ පවුලක් ඔහුට හිමිකර දෙන්නට නාසි හමුදා සමත්වන්නේය. නිමේශයකින් ඔහුගේ ලෝකය දෙපායට සුන්ඹුන් ගොඩක් වූ පසු කුඩා සිතට මොනයම්වූ හැඟීමක් ජනිත වන්නට ඇත්ද. නාසින්ට එයින් පලක් නැත්තේය.  හිස්බව, අසරණබව සහ අහිමිවීමේ දුක සහිත මුහුණින් ඔහු බලා සිටිනුයේ දෙවියන් වඩිනා අහසින් යක්ෂයන් පැමිණි ආකාරය තේරුම් ගැනීමට නොහැකවය.

ඉතින් ප්‍රේමණීය මිනිසුනි අහස්කුස තුල  සුදු පරවින්ට තටු සැලීමටත් ඉඩක් වෙන් කරන්න.

• දෙවනලෝක යුදසමයේ ලන්ඩන් නගරට බෝම්බ හෙලූ පසු Toni Frissell ගේ කැමරා කාචයේ සටහන්වූ දසුනකි

නයිට් ඩ්‍රයිව්

නයිට් ඩ්‍රයිව්

ගුරුවරු හිතන් ඉන්නවනෙ සමාජය ගොඩනැගීමේ බර තියෙන්නෙ එයාලගෙ කරේය ඒ  නිසා  පාරෙ ඉන්නෙ බල්ලො පූසො උනත් යහමඟට ගැනීම එයාලගේ වගකීමක්ය කියල. 

පාසැල් දරුවෙක් උනත් පාසැලෙන් ඉවත්වුනාට පස්සෙ හදන්න උඩ පැනගෙන එන්නෙ අන්න එහෙව්  ඇත් ගොව්වො තමා. එකාතකට මෙව්ව එහෙම උන්දැලටත් හොද පාඩම් ඉතිං . උගත් පාඩම් හැමෝටම අදාලයි කියල හිතාගෙන කටයුතු කොලානම් හොදා.  අහ් කියන්න අමතක උනා. ගමේ පන්සලේ චීවරදාරීන්ටත් ඕක අදාලයි. කොහොම උනත් මැරෙණ එක අනුමත කලාට මරණ එක අනුමත කරල කිව්ව කියමනක් නෙවෙයි මේක.

    

ඒ කතාව අමතක කරහල්ලකො.

අපේ ගෙදර ඉදන් මං ඔය හෝම් සිටි එක කියල දාගෙන ඉන්න එකට යන්න පාරවල් කීපයක් තියෙනව. ඒකෙ කෙටිම පාර ටිකක් කැලෑවට තියෙන, වීදි ලාම්පු නැති වංගු වැඩි පාරක්.  වාහන දෙකක් මාරුකරගන්නත් ට්කක් විතර අමාරු කරනව දෙපැත්තෙ මාන කැලේ සහ පාරෙ ශෝල්ඩර්ස් හෝදගෙන ගිහින් නිසා. පාර දෙපැත්තෙ ගෙවල් තියෙන්නෙ අඩුවෙන්. ගෙවල් නැති හරිය තියෙන්නෙ කැලෑවට ගිය වතු. එහෙම නැත්නම් කුඹුරු.

හරිම සූන්දර පාරක්. පඹ වැල් එතුන කඳුරු ගස් පාරට නැවිලා. ඒ අස්සෙන් සුදුවට පිච්ච  මල් පිපිලා. වැහි බින්දු  ටික් ටික් හඬ දීගෙන කොල වලින් තව කොලයට පැනල දුවනව. තව මදිපාඩුවට ඉදුන වැල ගෙඩි දොහ් දොහ් ගාල පාරට වැටෙනව හවස් වෙනකොට වවුල්ලු ඒවාගෙ පදිංචි  වෙන නිසා. අතරින් පතර නරින්ගේ හූ හඬ රැහැයි නාදය  යටකරගෙන කන් බෙර වෙලට තට්ටු කරනව. ඔය අතරට බස්සො එක්ක තරහවුණ බස්සියො බස්සො අහන හැම එකටම "හ්ම් " කියන ශබ්දයත් එකතුවෙනව. ශබ්ද  එක්ක අලෝක රටා මවන කාණාමැදිරියො එයාලගෙ ජොබ් එක ලස්සනට කරනව සිත් වශීවෙලා යන විදියට. හරියටම අර ටිකට් නැති සිනමැටික් මියුසිකල්  ශෝ එක වගේ.

ඔය අලංකාර පාරෙ තවත් අලංකාරය වැඩිකරන්න සමත් සුනඛයො  ඉන්නෙ ජානාධිපති මන්දිරේට ගාඩ් එක දෙන පොලීසිය වගේ.  එක දවසක් මම ගණන් කලා. කිලෝමීටර් 4ක් ඇතුලත 27ක් හිටියා.  වැහි දවස්වලට පාර හරහා හෝදගෙන එන වැලි තට්ටු  වංගුවල තැම්පත් වෙනව. තව පොඩ්ඩෙන් අමතක වෙනව ගොයම් කපන කාලෙට අන්තරේ කොළබ එනකොට ජල ප්‍රහාර රථ තියෙනවා වගේ ටැක්ටර්, ගොයම් කපන විශාල අඳුරු යකඩ ගොඩවල්  පාර අයිනෙ, පාරෙන් බාගයක් වහගෙන හෝ මහ පාර මැදම උනත් තියෙන්න බැරි නෑ. වීදි ලාම්පු නැති අඳුරු පාරක  මහසෝනා හම්බෙනව වගේ තමයි ඉතිං. 

 විදුලි කොටයි  පරිසරයම අඳුරුයි එදා වැහි දවසක්. වතුර ගලයි පාරම සෝදන් හරි සුන්දර දවසක්. එලුවගෙ මල්ල තමා. 

මහ වැස්සෙන් පස්සෙ තාමත් පොද වැටෙන නිසා මම වාහනේ හිමින් හිමින් යනව කැලේක කුඹුරක රැය ගතකරන්න බය නිසාම. අඳුරු කැලෑ මන්ඩි කිට්ටුව මෙන්න මට මීටර් 10ක් 20ක්  ඉස්සරහින් යනව තාරුණ්‍යයේ  බලය ජවය රැගත් Ct100 එකක්. අහසෙ දෙයියො නැතුව පොලීසිය  ඉන්න නිසා උන්ට පේන්න නම්බර් ප්ලේට් එක හරවපු එකක්. හිමින් හිමින් ගිය කොල්ලට හොදට පාර පේන්න මගෙ ලයිට් එලිය වැටුනා විතරයි බ්‍රෑං බ්‍රෑං සද්දයක් එක්ක ටිකක් ස්පීඩ් එක වැඩි උනා. එකපාරටම අහසෙ උන්න පොලීසිය මූට කතාකලා වගේ බයික් එකේ ලයිට් එලිය අහසට විහිදුනා. ඉස්සර රෝදෙ ඉස්සුනා. මූ දැන්  ඉන්නෙ අලියගෙ නැට්ටෙ එල්ලුන ගමරාල වගේ. ඔහොම මීටර් 5ක් 10ක් ඉදිරියට  යනව. මූ එහෙමමයි. 

විදුලියක් කොටනවත් එක්කම මට සිහියට ආව මේ මූකලාන මැද මේ වගේ අනතුරු වලින් තොර සුන්දර පාරක මූ මේ අහසට ලයිට් ගහගෙන යන්නෙ මොලේ අබ ඇටේකට පොඩ්ඩක් වැඩි නිසා වෙන්න  ඕනි නේද කියල. ඒත් එක්ක මූ  අහසට එලිය දෙන්නෙ මගෙ වාහනේ එලිය තියන නිසානේදත් කියල. මිනිස්සු උනාම දැනගන්න ඕනි කාගෙවත් පහන් වලින් එලිය නොබල ඉන්න . මම වේගය තව ටිකක් අඩුකරල හෙඩ් ලයිට් ඕෆ් කලා. හිමින් පාර අයිනෙන් නතර කරගත්තා. දැන් ඉතිං සිප් එක ඇරගෙන හරි අලෝකය සපයා ගනින් කියල. සල බලාං ගාල සද්දෙකුත් ටිකකින් ඇහුනද මංදා. වැහි බින්දු සද්දෙ නිසා මට ඒක ශුවර් නෑ.  විනඩි 5ක් 10ක් පරිසර අලංකාරය විදිමින් එතෙනට වෙලා ඉදල නිවීහැනහිල්ලෙ මම ගෙදර ගියා.

පාරෙ ඉන්න උන්ට හොද නරක කියල දෙන්න  ඕනිම කියල නෑ ඉතිං.